و به تعبير ديگر:

اشاره به اين كه مال و ثروت، به هر صورت چيزى نيست كه با انسان، در قبر و قيامت وارد شود، بايد بگذارد و بگذرد و بى‌شك بعد از مرگ او، به دست وارثان مى‌افتد و صاحب اصلى معمولا فراموش مى‌شود، ولى يك چيز ممكن است بعد از مرگ انسان، براى او بماند و آن، نام نيك و ذكر خير است كه هر وقت مردم، اسم او را مى‌شنوند، رحمت خدا را براى او تقاضا مى‌كنند و بر او درود مى‌فرستند.

اين يك سرمايه جاودان معنوى و مادّى است كه يكى از طرق مهم كسب آن، انفاق در راه خدا و بذل و بخشش و احسان و نيكوكارى نسبت به بندگان حق است.

در واقع، در مجموع اين سخن از دو طريق، اغنيا بر كمك به نيازمندان و جامعه تشويق شده‌اند: يكى به دست آوردن اعوان و انصارى كه در طول زندگى و در حوادث تلخ و دردناك، به يارى او مى‌شتابند و ديگر، يارانى كه بعد از مرگ، آمرزش و شادى روح او را از خدا طلب مى‌كنند. و چه افتخارى از اين بالاتر كه انسان، بتواند با متاع زودگذر دنيا، هر دو سرمايه را به دست آورد.

نكته ارزش نام نيك (لسان صدق)

در اين بخش از خطبه، امام عليه السّلام نام نيك را به عنوان يك سرمايه معنوى ماندگار، توصيف مى‌كند و برترى آن را بر اموالى كه به ارث مى‌ماند، روشن مى‌سازد.

قرآن مجيد نيز براى اين مسأله، اهميّت بسيارى قائل است. ابراهيم خليل كه دعاهايش، براى همگان، آموزنده است، به پيشگاه خدا عرضه مى‌دارد: «وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ»، براى من، در ميان امّت‌هاى آينده، زبان صدق (و