در اين دنيا به اندازه‌اى كوتاه است كه گويى از لحظه تولّد به او مى‌گويند: «آماده كوچ كردن باش!» در جمله اول به باطن آن اشاره مى‌كند و در جمله دوم به ظاهر آن، و به تعبير ديگر: دنيا هم ذاتا فانى است و هم علائم مختلفى كه در گوشه و كنار زندگى انسانها است فانى بودن آن را اعلام داشته است، تا مردم گرفتار غفلت و بى‌خبرى و زيانهاى ناشى از طول امل نشوند.

و به گفته شاعر:

سپس در جمله سوم و چهارم مى‌افزايد: «زيباييهايش به زشتى گراييده، و روى برگردانده و به سرعت دور مى‌شود» (و تنكّر معروفها و أدبرت حذّاء [1]).

آرى زيباييهاى جوانى به سرعت جاى خود را به زندگى ملالت بار پيرى مى‌دهد، و نعمتهايش رو به زوال است، چشمها كم نور، گوشها ناشنوا، اعصاب سست، استخوانها فرسوده و چهره‌هاى صاف و پر طراوت، پر از چين و چروك پيرى مى‌شود! در جمله پنجم و ششم مردم دنيا را به كاروانى از شتران تشبيه مى‌كند كه ساربان به سرعت آنها را مى‌راند، مى‌فرمايد: «دنيا ساكنان خويش را به سوى فنا مى‌راند، و همسايگانش را با آهنگ مرگ پيش مى‌برد». (فهى تحفز [2] بالفناء سكّانها و تحدوا بالموت جيرانها).

[1] «حذاء» از ماده «حذّ» (بر وزن حظّ) به معنى قطع كردن با سرعت است، و به همين جهت به شترى كه با سرعت حركت مى‌كند حذّاء گفته مى‌شود، و در خطبه بالا منظور پايان گرفتن زندگى دنيا با سرعت است.

[2] «تحفز» از ماده «حفز» (بر وزن حبس) به معنى تحريك كردن و برانگيختگى، يا چيزى را از پشت سر به جلو راندن است، در حديث آمده است كه يكى از نشانه‌هاى رستاخيز «حفز موت» است از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سؤال كردند: «حفز موت» چيست؟ فرمود: مرگ‌هاى ناگهانى! (لسان العرب).