مقصود خود انتخاب كرد كه يارانش با شنيدن آن يكباره به حركت در آمدند، و دست ستمگران شام را از شريعه فرات كوتاه كردند، و آن را براى دوست و دشمن مباح ساختند! جمله‌هايى است كه امروز با گذشتن قرنها باز قوّت و قدرت خود را همچنان حفظ كرده و براى هر جمعيتى كه عزّت و شرفشان با حملات ناجوانمردانه دشمن به مخاطره افتاده، كار ساز و الهام بخش است.

ست مى‌فرمايد: «آنها (سپاه معاويه با بستن آب به روى شما) از شما جنگ طلبيده‌اند»! (قد استطعموكم القتال).

جمله‌ «استطعموكم» در جايى به كار گرفته مى‌شود كه شخصى از ديگرى تقاضاى طعام مى‌كند، گويى جنگ و پيكار طعامى است كه اينها با عمل خود آن را از ياران امام عليه السّلام طلب كرده‌اند، اين شبيه تعبيرى است كه در عبارات روزمرّه، فارسى زبانان مى‌گويند «فلان كس تنش مى‌خارد» يا اين كه مى‌گويند «دلش هواى شلّاق كرده» اشاره به اين كه عمل او يك نوع ماجراجويى و جنگ طلبى است، و اين رساترين تعبيرى است كه در جريان بستن آب به روى لشكر امام عليه السّلام ممكن بود به كار گرفته بشود! سپس مى‌افزايد: «شما در برابر اين عمل ناجوانمردانه شاميان دو راه در پيش داريد: يا بايد تن به ذلّت و انحطاط منزلت خويش بدهيد، يا شمشيرهايتان را از خون (اين خيره سران بيرحم) سيراب كنيد، تا بتوانيد از آب (فرات) سيراب شويد»! (فأقرّوا على مذلّة و تأخير محلّة [1] أو روّوا [2] السّيوف من الدّماء ترووا من الماء!) آرى آنها راه سومى در اين ماجرا نداشتند، اگر در مقابل اين حركت دشمن‌

[1] «محلّه» به معنى منزلگاه است و گاه به معنى جايگاه اجتماعى به كار مى‌رود و در خطبه فوق منظور همين معنى اخير است.

[2] «روّوا» از ماده «ترويه» به معنى سيراب كردن است، و روز هشتم ماه ذى حجه را از اين جهت «يوم الترويه» مى‌گويند كه در گذشته حاجيان براى رفتن به عرفات و مشعر و منى آب ذخيره مى‌كردند، و اين واژه گاه در معنى كنايى آن به كار مى‌رود، مانند سيراب كردن شمشيرها كه در خطبه بالا آمده است.