مى‌سازد و مى‌فرمايد: «هر يك از اين دو (دنيا و آخرت) فرزندانى دارند (كه به آن دل بسته‌اند) امّا شما از فرزندان آخرت باشيد، نه از فرزندان دنيا! (و لكلّ منهما بنون، فكونوا من أبناء الآخرة، و لا تكونوا من أبناء الدّنيا).

«چرا كه هر فرزندى روز رستاخيز به پدر خود ملحق مى‌شود (فإنّ كلّ ولد سيلحق بأبيه يوم القيامة).

آرى در اينجا دو خط وجود دارد، خط دنيا پرستان، و خط عاشقان آخرت، هر چند گروهى نيز در ميان اين دو خط سرگردانند! فرزندان دنيا جز خواب و خور و خشم و شهوت، طرب و عيش و عشرت، چيزى را به رسميّت نمى‌شناسند، آنها تنها به ظاهر زندگى دنيا دل بسته‌اند و حتى به خود اجازه نمى‌دهند كه بينديشند از كجا آمده‌اند و در كجا هستند و به سوى كجا مى‌روند. آرى آنها مصداق اين آيه‌اند: «يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ». [1] آنها چنان در دنيا زندگى مى‌كنند كه گويا عمر جاويدان دارند، و چنان بر آن و بر اموالشان تكيه كرده‌اند كه گويا هرگز زوال و فنائى در كار نيست، آن گونه كه قرآن مجيد مى‌فرمايد: «يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ»: «چنين مى‌پندارد كه اموالش او را جاودانه مى‌سازد». چنان براى دنيا در تلاش و كوشش‌اند، و چنان براى به چنگ آوردن ذخائر مادى حريصند كه اگر به آنها گفته مى‌شد عمر جاويدان و ابدى داريد بيش از اين تلاش نمى‌كردند! ولى آنها كه فرزندان آخرتند با نگاهى دقيق و نافذ به اعماق زندگى دنيا نگريسته، و آن را تو خالى و ناپايدار و بى‌قرار يافته‌اند! همچون سرابى فريبنده در بيابانى خشك و سوزان، يا همچون مارى خوش خط و خال كه زهر كشنده‌اش را براى طالبانش پنهان كرده است! آنها على‌وار تشريفات و زرق و برق زندگى دنيا را طلاق داده، طلاقى بائن كه‌

[1] سوره روم، آيه 7.