بازگشتى در آن نيست! آنان با الهام گرفتن از قرآن مجيد به خوبى مى‌دانند كه همه انسانها در زيان و خسرانند جز مؤمنان صالح العمل و طرفدار حق و استقامت و صبر «وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ».

تعبير از دنيا پرستان به فرزندان دنيا و تعبير از مؤمنان صالح به فرزندان آخرت از آن نظر است كه همواره فرزند از طريق عامل وراثت و ژن‌ها شباهت زيادى به پدر و مادر خود دارد، شباهتى كه سبب محبّت و دوستى و به هم پيوستگى مى‌شود آرى دنيا پرستان فرزند دنيا هستند، به همين دليل عشق به دنيا تمام وجودشان را پر كرده است، به گونه‌اى كه گويى براى آنها همه چيز، دنياست و جز آن چيزى وجود ندارد، و در عمل شعارشان‌ «ما هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا» [1] است هر چند در عقيده، به ظاهر مسلمانند و به همين دليل دائما در جهانى پر از اوهام و خيالات زندگى مى‌كنند.

ولى فرزندان آخرت، عشق به خدا تمام وجودشان را پر كرده است، آنها از مواهب زندگى مادى دنيا براى سعادت جاويدان و ابدى خود بهره مى‌گيرند بى‌آن كه در آن غرق شوند.

بعضى از شارحان نهج البلاغة گفته‌اند: اين تعبير اشاره به آن است كه مؤمنان صالح در آخرت به فرزندانى مى‌مانند كه در آغوش پدر قرار گرفته، در حالى كه دنيا پرستان همچون كودكان يتيم، بينوا و محرومند! ولى اين تفسير با جمله‌ «انّ كلّ ولد سيلحق بابيه يوم القيامة» (هر فرزندى به زودى به پدرش در قيامت ملحق مى‌شود) سازگار نيست، بلكه اين تعبير مى‌رساند زندگى مادى منهاى ايمان و تقوى در قيامت به صورت دوزخ مجسّم مى‌شود، و دنيا پرستان در آغوش آن قرار مى‌گيرند، همان گونه كه قرآن مى‌گويد:

و

[1] سوره جاثيه، آيه 24.