تنها، اولياى خاصّ الهى مى‌توانند اين دو طريق را با نيّت خالص و تا آخرين مرحله، بپيمايند و ديگران گاه با نياتى آلوده و انتظار غنيمت و يا كسب نام و شهرت و يا امثال آن، در اين ميدان گام مى‌نهند و تا آخرين مرحله پيش نمى‌روند. تنها، خاصّان اولياء اللّه هستند كه جهاد را، با خلوص نيّت، تا آخرين مرحله پيش مى‌برند. آنها هستند كه در برابر تمام مشكلات جهاد اكبر و اصغر، شكيبايى به خرج مى‌دهند و در برابر تمام شدائد اين راه، مى‌ايستند و شياطين جن و انس را با پايمردى خود، به زانو در مى‌آورند.

بنا بر اين، جاى اين اشكال كه «چرا امام فرموده است: خداوند، باب جهاد را به روى خاصّان اوليائش گشوده، در حالى كه مى‌دانيم وظيفه همه مسلمانان است؟

باقى نمى‌ماند».

از اين جمله، اين نكته نيز استفاده مى‌شود كه اگر كسى از عهده جهاد اكبر و اصغر، هر دو، به خوبى برآيد از خاصّان اولياء اللّه خواهد بود.

در سومين و چهارمين و پنجمين توصيف در باره جهاد، مى‌فرمايد: «و آن، لباس تقوا، زره محكم خداوند و سپر مطمئن او است، «و هو لباس التّقوى و درع اللّه الحصينة، و جنّته الوثيقة».

مى‌دانيم لباس، هم مايه زينت و زيبايى انسان است و هم حافظ بدن او از گرما و سرما و آفات ديگرى كه در صورت عريان بودن بر بدن او وارد مى‌شود. جهاد نيز مايه آبرو و عزّت و سربلندى اقوام و ملّت‌ها و پيشگيرى از انواع آفات است همان گونه كه در ادامه اين خطبه، با تعبير ديگرى بيان شده است. اندام برهنه، زشت و بدن نما و كاملا آسيب پذير است. قوم و ملّتى كه جهاد را ترك كنند، ذليل و سر به زير و آسيب پذير خواهند بود.

امّا چرا «لباس» در اينجا، به «تقوا» اضافه شده؟ ممكن است از اين نظر باشد كه حفظ اصول تقوا، بدون امنيت ممكن نيست، همان گونه كه امنيت، بدون جهاد