در حالى كه جمله «اسقنا» (ما را سيراب كن) به هر دو گروه از ابرها اشاره مى‌كند. امام عليه السلام عرضه مى‌دارد: «ما را با ابرهاى رام سيراب كن نه با ابرهاى سركش». يعنى آن‌ها هم سيراب مى‌كنند ولى توأم با آسيب‌هاى مختلفى هستند.

شبيه اين سخن چيزى است كه در دعاى باران از امام اميرمؤمنان عليه السلام نقل شده است؛ در اين دعا حضرت بارانى را تقاضا مى‌كند كه مايه بركت نهرها، رويش درختان، ارزان شدن ارزاق، پرنشاط شدن انسان‌ها و حيوان‌ها و پرورش زراعت‌ها و پرشير شدن پستان حيوانات گردد نه بارانى كه ضرر و زيان رساند و مشكلات گوناگون و پى‌درپى بيافريند. [1]

نكته‌ها

1. صلاة الاستسقاء (نماز باران)

در دستورات اسلامى وارد شده است كه هرگاه باران تأخير بيفتد و مردم در زحمت قرار گيرند رو به درگاه خدا آورند و بعد از سه روز روزه پى‌درپى به‌طور گروهى به خارج شهر بروند و در زير آسمان نماز باران را كه آداب خاصى دارد به‌جا آورند. از گناهان خود توبه كنند و خدا را به اسماء حسنايش بخوانند و دعا كنند تا باران رحمت الهى نازل گردد.

بارها و بارها تجربه شده است- و ما خود نيز تجربه كرديم كه خود داستان مفصلى دارد- كه باران رحمت الهى به فاصله كمى بعد از نماز استسقاء باريده است.

بسيارى از آداب آن مانند نماز عيد است و در روايات آمده كه اگر روز دوشنبه انجام شود بهتر است. مؤذنان پيشاپيش امام به‌سوى خارج شهر حركت مى‌كنند و نماز بدون اذان و اقامه خوانده مى‌شود يكصد بار رو به قبله تكبير

[1]. رجوع شود به مستدرك الوسائل، ج 6، ابواب صلاة الاستسقاء، باب 1، ص 179، ح 2.