وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِى سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِّنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ»؛ مسلّماً خداوند رحمت خود را شامل حال پيامبر و مهاجران و انصار، كه در زمان عسرت و شدّت (در جنگ تبوك) از او پيروى كردند، نمود؛ بعد از آن‌كه نزديك بود دل‌هاى گروهى از آن‌ها، از حقّ منحرف شود (و از ميدان جنگ بازگردند)؛ سپس خدا توبه آن‌ها را پذيرفت، كه او نسبت به آنان مهربان و رحيم است!».

همچنين در آيه 74 سوره انفال آمده است: « «وَالَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِى سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ آوَوا وَّنَصَرُوا أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّاً لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ»؛ و آن‌ها كه ايمان آوردند و هجرت نمودند و در راه خدا جهاد كردند، و آن‌ها كه پناه دادند و يارى نمودند، آنان مؤمنان حقيقى‌اند؛ براى آن‌ها، آمرزش (و رحمت خدا) و روزى شايسته‌اى است».

در احاديث اسلامى كه از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و امامان معصوم عليهم السلام رسيده نيز فضايل فراوانى براى طائفه انصار ذكر شده است. ازجمله در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه فرمود:

«إِنِّى تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْن‌»

تا آن‌جا كه فرمود:

«أَلا إِنَّ أَهْلَ بَيْتِى عَيْنِيَ الَّتِي آوِى إِلَيْهَا أَلا وَإِنَّ الْأَنْصَارَ تُرْسِي فَاعْفُوا عَنْ مُسِيئِهِمْ وَأَعِينُوا مُحْسِنَهُمْ‌

؛ من از ميان شما مى‌روم و دو چيز گران‌مايه در ميان شما مى‌گذارم ...

آگاه باشيد كه اهل بيت من به‌منزله چشمان من‌اند كه به آن‌ها اعتماد مى‌كنم و انصار، سپر من (دربرابر دشمنان) هستند. خطاكار آن‌ها را ببخشيد و نيكوكار ايشان را يارى كنيد». [1]

در حديث ديگرى از امام باقر عليه السلام مى‌خوانيم:

«وَ مَا سُلَّتِ السُّيُوفُ وَلا أُقِيمَتِ الصُّفُوفُ فِى صَلاةٍ وَلا زُحُوفٍ وَلا جُهِرَ بِأَذَانٍ وَلا أَنْزَلَ اللَّهُ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا حَتَّى أَسْلَمَ أَبْنَاءُ الْقَيْلَةِ الْأَوْسُ وَالْخَزْرَجُ‌

؛ شمشيرها كشيده نشد و صفوف (پرجمعيت)

[1]. بحارالانوار، ج 22، ص 311، ح 14.