شرح و تفسير طايفه پرافتخار انصار

امام عليه السلام در اين گفتار فصيحانه مدح بليغى درباره انصار (يارانى كه اهل مدينه بودند و به پيغمبر صلى الله عليه و آله پيوستند) بيان كرده، مى‌فرمايد: «به خدا سوگند آن‌ها اسلام را همچون فرزندى در دامانشان پرورش دادند با دست‌هاى گشاده و پرسخاوت و زبان‌هاى گويا و فصيح، با اين‌كه نياز مادى به آن نداشتند»؛

(هُمْ وَاللَّهِ رَبَّوُا الإِسْلَامَ كَمَا يُرَبَّى الْفِلْوُ، مَعَ غَنَائِهِمْ، بِأَيْدِيهِمُ السِّبَاطِ، وَأَلْسِنَتِهِمُ السِّلَاطِ)

. «فِلْوْ» (بر وزن حلم) به معناى بچه اسب است. در بعضى از شروح نهج‌البلاغه اين واژه را تفسير به مُهر كرده‌اند كه آن هم به معناى بچه اسب است.

«سِبَاطِ» (بر وزن صفات) جمع «سَبَط» (بر وزن سبد) به معناى شخص سخاوتمند است.

«سِلاطِ» (بر وزن صفات) جمع «سليط» به معناى شخص فصيحى است كه منطق كوبنده‌اى دارد.

در اين گفتار حكيمانه، امام عليه السلام، هم اشاره به نقش انصار در پيشرفت اسلام كرده و هم دو صفت برجسته آن‌ها را بيان نموده است.

در قسمت اول، كار آن‌ها را تشبيه به پرورش فرزند مى‌كند و مى‌دانيم كه اسلام هنگامى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از مكه به مدينه هجرت كرد در واقع همچون نهال يا كودكى بود كه هنوز پرورش نيافته بود. انصار و ياران مدينه به‌سرعت به‌