بخش دوم:

وَإِنَّما يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْيَا بِعَيْنِ الاعْتِبَارِ، وَيَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الاضْطِرَارِ، وَ يَسْمَعُ فِيهَا بِأُذُنِ الْمَقْتِ وَ الْإِبْغَاضِ، إِنْ قِيلَ أَثْرَى قِيلَ أَكْدَى! وَإِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقَاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَنَاءِ! هذَا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ «يَوْمٌ فِيهِ يُبْلِسُونَ».

(امام عليه السلام فرمود:) انسان مؤمن، تنها با چشم عبرت به دنيا مى‌نگرد، از مواهب آن به مقدار ضرورت بهره مى‌گيرد و آهنگ دلرباى آن را با بغض و نفرت مى‌شنود. هرگاه گفته شود فلان كس توانگر شد (ديرى نمى‌پايد كه) گفته مى‌شود بدبخت و بى‌نوا گشت و هرگاه مردم از فكر بقاى او (در اين جهان) شاد شوند (چيزى نمى‌گذرد كه) خبر مرگ او آن‌ها را محزون مى‌كند. اين حال دنياى آنهاست و هنوز روزى كه در آن به راستى غمگين و مأيوس شوند (روز رستاخيز) فرانرسيده است.

شرح و تفسير شيوه مؤمنان راستين‌

امام عليه السلام در اين بخش به بيان حالات مؤمنانى مى‌پردازد كه به عكس دنياپرستان، قناعت‌پيشه و ساده‌زيست هستند، مى‌فرمايد: «انسان مؤمن، تنها با چشم عبرت به دنيا مى‌نگرد از مواهب آن به مقدار ضرورت بهره مى‌گيرد و آهنگ دلرباى آن را با بغض و دشمنى مى‌شنود»؛

(وَ إِنَّما يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْيَا بِعَيْنِ الاعْتِبَارِ، وَيَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الاضْطِرَارِ، وَ يَسْمَعُ فِيهَا بِأُذُنِ الْمَقْتِ وَالْإِبْغَاضِ‌)

.