453 مَا زَالَ الزُّبَيْرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْؤُومُ عَبْدُاللَّهِ.

امام عليه السلام فرمود:

زبير همواره از ما اهل‌بيت (و از ياران خاص ما) بود تا آن‌كه فرزند شومش عبداللَّه نشو و نما كرد (و پدر را گمراه ساخت). [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

صاحب مصادر نهج‌البلاغه مى‌گويد: اين گفتار حكيمانه و پرمعنا قبل از آن‌كه نهج‌البلاغه به‌وسيله سيد رضى گردآورى شود در روايات ديگران آمده است ازجمله ابن عبد ربه در عقد الفريد آن را با تفاوتى آورده و از كسانى كه بعد از سيد رضى آن را نقل كرده‌اند ابن عبدالبر در استيعاب در شرح حال عبداللَّه بن زبير، و ابن اثير در اسد الغابة است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 309).

اضافه مى‌كنيم: مرحوم شيخ مفيد نيز در كتاب الجمل، قبل از سيد رضى همين مضمون را با كمى تفاوت به ضميمه مطالب ديگرى آورده است. (الجمل، ص 389).