صبح و شام كند در حالى كه بيشترين فكر او متوجه آخرت باشد خداوند غنا و بى‌نيازى را در قلب او قرار مى‌دهد و كار او را سامان مى‌بخشد». [1]

سپس در ششمين و هفتمين وصف دنيا مى‌فرمايد: «كسى كه زر و زيورهاى دنيا در نظرش شگفت‌انگيز باشد نابينايىِ قلب خواهد داشت و آنكس كه عشق آن را به دل بگيرد درونش پر از غم و اندوه مى‌شود؛ اندوه‌هايى كه بر كانون قلبش پيوسته مى‌رقصند و همواره اندوه سنگينى او را مشغول مى‌سازد و غمى جانكاه او را محزون مى‌نمايد»؛

(وَمَنْ رَاقَهُ زِبْرِجُهَا أَعْقَبَتْ نَاظِرَيْهِ كَمَهاً، وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ الشَّغَفَ بِهَا مَلَأَتْ ضَمِيرَهُ أَشْجَاناً، لَهُنَّ رَقْصٌ‌ [2] عَلَى سُوَيْدَاءِ قَلْبِهِ هَمٌ‌

يَشْغَلُهُ‌ [3]، وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ‌)

. چه تعبير گويايى امام عليه السلام درباره دنياپرستان فرموده و حالاتى را كه ما پيوسته در آن‌ها مى‌بينيم به زيباترين وجه بيان فرموده است؛ زرق و برق دنيا انسان را كور مى‌كند و دلبستگى به آن غم و اندوه را بر قلب مسلط مى‌سازد زيرا اين دلبستگى سبب مى‌شود كه زياده‌خواهى كند و هرگاه به آنچه مى‌خواهد، نرسد اندوهگين مى‌شود و از آن دردناك‌تر زمانى است كه چيزى را از دست مى‌دهد.

از سوى ديگر حسودان پيوسته براى از بين بردن امكانات او نقشه مى‌كشند و دزدان و راهزنان در كمين مال و ثروت او هستند و حوادث پيش‌بينى نشده هر روز ممكن است بخشى از امكانات او را از ميان بردارد، طلبكاران از او مطالبه كنند و بدهكاران بدهى خود را نپردازند. مجموع اين عوامل غم و اندوه جاويدان را بر قلب او مسلط مى‌سازد.

«زبرج» به معناى زينت و «كمه» به معناى نابينايى و «شغف» به معناى عشق و علاقه شديد است.

[1]. كافى، ج 2، ص 319، ح 15.

[2]. اين واژه، هم با سكون قاف و هم با فتح قاف به عنوان مصدر به‌كار مى‌رود.

[3]. اين جمله كلمه‌اى در تقدير دارد و در اصل «له هم يشغله ...» است.