«اشجان» جمع «شَجَن» (بر وزن عجم) به معناى حزن و اندوه است.

«رقص» در لغت به هرگونه حركت و جولان و غليان، اطلاق مى‌شود هر چند در اصطلاح عامه به حركات موزون طرب‌انگيز گفته مى‌شود و منظور امام عليه السلام اين است كه غم و اندوه، پيوسته در كانون قلب آن‌ها در حركت است.

«سويداء» «مصغر سوداء» اشاره به دانه سياهى است كه به اعتقاد قدما در درون دل وجود دارد و مركز عشق و علاقه محسوب مى‌شود و بعيد نيست آن را بتوانيم بر دريچه‌هاى قلب تطبيق كنيم.

«هم» به معناى دل‌مشغولى و نگرانى است و «غم» به معناى اندوه است و به گفته مجمع البحرين «هم» به معناى نگرانى‌اى است كه قبل از وقوع حادثه حاصل مى‌شود و «غم» به معناى اندوهى است كه به‌هنگام وقوع، حاصل مى‌گردد و «حزن» حالتى است كه بعد از گذشتن حادثه رخ مى‌دهد.

در خطبه 109 نهج‌البلاغه نيز آمده است:

«وَ مَنْ عَشِقَ شَيئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَأَمْرَضَ قَلْبَه‌

؛ كسى كه به چيزى عشق ورزد آن چيز چشم او را نابينا و قلب او را بيمار مى‌كند».

تاريخ نيز نمونه‌هاى روشنى به ما نشان مى‌دهد از كسانى كه براثر حب دنيا چنان نابينا شدند كه واضح‌ترين مسائل را نمى‌ديدند. ازجمله در داستان عمر سعد و مأموريت او در كربلا مى‌خوانيم: هنگامى كه ابن زياد اين مأموريت را به او پيشنهاد كرد و وعده حاكميت بر مُلك رى را نيز به او داد ابن سعد امتناع كرد و گفت: مرا معذور دار. ابن زياد گفت: فرمان ملك رى را به ما بازگردان. عمر سعد گفت: يك روز به من مهلت بده تا بينديشم. هنگامى كه از نزد ابن زياد خارج شد و با دوستان خود مشورت كرد. هركس شنيد، او را از اين كار نهى كرد ازجمله خواهرزاده‌اش حمزة بن مغيره به او گفت: تو را به خدا سوگند مى‌دهم كه از اين كار صرف نظر كنى، به خدا قسم اگر تمام دنيا مال تو باشد و از تو