آن‌ها بازگردانى تا به‌هنگام ملاقات پروردگار (به‌هنگام مرگ يا محشور شدن در قيامت) مديون كسى نباشى و چهارم اين‌كه هر واجبى كه از تو فوت شده است حق آن را ادا كنى (و قضاى آن را به‌جاى آورى) پنجم، گوشت‌هايى را كه براثر حرام بر اندامت روييده با اندوه بر گناه آب كنى تا چيزى از آن باقى نماند و پوست به استخوانت بچسبد و گوشت تازه در ميان آن‌ها برويد و ششم آن‌كه به همان اندازه كه لذت و شيرينى گناه را به خود چشانده‌اى زحمت و مرارت طاعت را نيز به آن بچشانى. پس از انجام اين مراحل مى‌گويى: استغفر اللَّه. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

اين كلام آموزنده را قبل از سيد رضى مرحوم ابن شعبه حرانى در كتاب تحف العقول نقل كرده ولى طولانى‌تر از مرحوم سيد رضى، و بعد از مرحوم سيد رضى فخر رازى در تفسير خود و ديلمى در كتاب ارشاد آن را آورده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 295).