مى‌شدند خانه‌هايى قرار مى‌داديم با سقف‌هايى از نقره و نردبان‌هايى كه از آن بالا روند و براى اطاق‌هاى آن‌ها درهايى (پر زرق و برق) و تخت‌هايى (زيبا) قرار مى‌داديم كه بر آن تكيه كنند، و هرگونه زيورى را در اختيار آن‌ها مى‌گذاشتيم، ولى اين‌ها همه، متاع زندگى دنياست، و سراى آخرت نزد پروردگارت براى پرهيزكاران است». [1]

البته خداوند اقوام متعددى را به عذاب‌هاى دنيوى گرفتار كرده است كه در قرآن مجيد نمونه‌هاى فراوانى از آن ديده مى‌شود ولى اين به آن معنا نيست كه فقط عذاب‌هاى دنيا و سلب نعمت‌ها جزاى كافران باشد؛ جزاى اصلى آن‌ها در قيامت است. همان‌گونه كه قرآن مى‌فرمايد: « «وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِّنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»؛ به آنان از عذاب نزديك (عذاب اين دنيا) پيش از عذاب بزرگ (عذاب آخرت) مى‌چشانيم، شايد بازگردند!». [2]

در پنجمين و آخرين جمله امام عليه السلام شرح ناپايدارى دنيا را در لباس مثال گويايى بيان كرده، مى‌فرمايد: «اهل دنيا همچون كاروانى هستند كه هنوز رحل اقامت نيفكنده‌اند كه قافله‌سالار فرياد مى‌زند (كوچ كنيد) و آن‌ها كوچ مى‌كنند»؛ (

نَّ أَهْلَ الدُّنْيَا كَرَكْبٍ بَيْنَاهُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارْتَحَلُوا)

. اشاره به اين‌كه مردم دنيا حتى وضعشان از مسافران عادى نيز بدتر است زيرا مسافران عادى هنگامى كه وارد منزلى شدند مقدارى در آن‌جا مى‌مانند و استراحت مى‌كنند و خود را آماده ادامه راه مى‌نمايند مگر اين‌كه قافله‌سالار بعد از اجازه اقامت احساس كند در آن منزلگاه خطرى است، در اين صورت بلافاصله اعلام مى‌دارد همه برخيزند و آماده حركت شوند و اهل دنيا درست به چنين قافله و قافله‌سالارى مى‌مانند و اين مربوط به شرايط غير عادى است.

[1]. زخرف، آيات 33-/ 35.

[2]. سجده، آيه 21.