و مى‌فرمايد: «وَلِبَاسُ التَّقْوَى‌ ذَلِكَ خَيْرٌ». [1] همانگونه كه لباس، بدن انسان را از آسيب‌هاى فراوانى كه در هر لحظه ممكن است بر جسم انسان وارد شود حفظ مى‌كند تقوا نيز كه لباس معنوى و روحانى است انسان را از آسيب مفاسد اخلاقى حفظ مى‌نمايد.

در خطبه 230 امام عليه السلام اين مطلب را به شكل ديگرى بيان كرده، مى‌فرمايد:

«فَإِنَّ تَقْوَى اللَّهِ مِفْتَاحُ سَدَادٍ، وَ ذَخِيرَةُ مَعَادٍ، وَ عِتْقٌ مِنْ كُلِّ مَلَكَةٍ، وَ نَجَاةٌ مِنْ كُلِّ هَلَكَةٍ. بِهَا ينْجَحُ الطَّالِبُ، وَ ينْجُو الْهَارِبُ، وَ تُنَالُ الرَّغائِبُ‌

؛ به يقين تقوا و پرهيزكارى كليد درهاى راستى است و ذخيره روز قيامت و سبب آزادى از هرگونه گناهى است كه بر انسان چيره مى‌شود و موجب نجات انسان از هرگونه هلاكت است. به‌وسيله تقوا جويندگان به مقصود خود مى‌رسند و فرار كنندگان (از كيفر الهى) رهايى مى‌يابند و با تقوا به هر هدف و خواسته رفيع و بلندى مى‌توان رسيد». چنانچه «تقى» را جمع بدانيم، با توجه به اين‌كه «اخلاق» نيز جمع است و هر دو شاخه‌هاى مختلفى دارند ممكن است كلام امام عليه السلام اشاره به اين باشد كه هر شاخه‌اى از تقوا شاخه‌اى از اخلاق را سرپرستى مى‌كند. تقواى مالى جلوى بخل را مى‌گيرد، تقواى زبانى جلوى تهمت و غيبت را مى‌گيرد و به همين طريق.

اين بحث را با حديثى از امام صادق عليه السلام پايان مى‌دهيم. فرمود:

«إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ خَصَّ الْأَنْبِياءَ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ فَلْيحْمَدِ اللَّهَ عَلَى ذَلِكَ وَمَنْ لَمْ تَكُنْ فِيهِ فَلْيتَضَرَّعْ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَلْيسْأَلْهُ إِياهَا قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا هُنَّ قَالَ هُنَّ الْوَرَعُ وَالْقَنَاعَةُ وَالصَّبْرُ وَ الشُّكْرُ وَ الْحِلْمُ وَ الْحَياءُ وَ السَّخَاءُ وَ الشَّجَاعَةُ وَالْغَيرَةُ وَ الْبِرُّ وَ صِدْقُ الْحَدِيثِ وَأَدَاءُ الْأَمَانَةِ

؛ خداوند متعال پيامبران را به فضايل اخلاقى آراست. كسى كه اين فضايل در او باشد خدا را بر آن سپاس گويد و كسى‌

[1]. اعراف، آيه 26.