405 لِعَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ وَ قَدْ سَمِعَهُ يُرَاجِعُ الْمُغِيرَةَ بْنَ شُعْبَةَ كَلاماً: دَعْهُ يَا عَمَّارُ، فَإِنَّهُ لَمْ يَأْخُذْ مِنَ الدِّينِ إِلَّا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُّنْيَا، وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَسَ عَلَى نَفْسِهِ لِيَجْعَلَ الشُّبَهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ.

امام عليه السلام‌ هنگامى كه شنيد عمار ياسر با مغيرة بن شعبه (آن مرد منافق لجوج) جرّ و بحث مى‌كند، فرمود:

اى عمار! رهايش كن، چراكه او از دين خدا آن مقدار گرفته كه به دنيا نزديكش سازد و از روى عمد حق را بر خود مشتبه ساخته تا شبهات را بهانه لغزش‌ها و خلاف‌هايش قرار دهد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در مصادر آمده است كه اين گفتار حكيمانه را ابن عساكر در تاريخ دمشق در شرح حال مغيرة بن شعبه و ابن قتيبه در الامامة و السياسة با تفاوتى نقل كرده‌اند و (قبل از سيد رضى) مرحوم شيخ مفيد آن را در كتاب مجالس آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 288).