شرح و تفسير اين مرد لجوج را رها كن‌

از مقدمه اين كلام استفاده مى‌شود كه عمار ياسر، آن صحابى پاكباز و شجاع و مخلص با مغيرة بن شعبه در مسائل مهم دينى گفتگو داشت و مغيره، آن مرد منافق و كوردل نمى‌پذيرفت. امام عليه السلام گفتگويى را كه ميان اين دو نفر رد و بدل مى‌شد شنيد و چند جمله كوتاه و پرمعنا درباره مغيرة بن شعبه فرمود كه تمام روحيات و برنامه زندگى او در آن خلاصه شد. فرمود: «اى عمار! رهايش كن، چراكه او از دين خدا آن مقدار گرفته كه به دنيا نزديكش سازد و از روى عمد حق را بر خود مشتبه ساخته تا شبهات را بهانه لغزش‌ها و خلاف‌هايش قرار دهد»؛

(لِعَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ وَ قَدْ سَمِعَهُ يُرَاجِعُ الْمُغِيرَةَ بْنَ شُعْبَةَ كَلاماً: دَعْهُ يَا عَمَّارُ، فَإِنَّهُ لَمْ يَأْخُذْ مِنَ الدِّينِ إِلَّا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُّنْيَا، وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَسَ عَلَى نَفْسِهِ لِيَجْعَلَ الشُّبَهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ‌)

. امام عليه السلام روى دو نكته اساسى در اين كلام حكيمانه تكيه فرموده كه يكى مربوط به دنياى مغيره است و ديگرى مربوط به اعتقادات و آخرتش.

در نكته اول مى‌فرمايد: او اعتقادى به مسائل اسلامى ندارد با آن هماهنگ نيست، آن‌جا كه به نفع دنياى او باشد ديندار مى‌شود و آن‌جا كه به زيان دنياى او باشد احكام دين را رها مى‌كند.

قرآن مجيد اين وصف را براى جمعى از منافقان بيان كرده كه راه تبعيض را