؛ اسباب نشاط در ده چيز است: پيادهروى، سوار بر مركب شدن، آبتنى كردن، نگاه
به سبزه افكندن، غذا و نوشابه (خوب و مناسب) خوردن، نگاه به همسر زيبا، آميزش
جنسى، مسواك زدن و گفتگو (ى دوستانه) با مردان داشتن». [1]
در حديث ديگرى شستن سر با خطمى (گياهى است كه معمولًا از گل آن براى شستوشو
استفاده مىكنند) [2] و در
احاديث ديگرى، ملاقات الاخوان؛ ديدار دوستان، استفاده از داروى حمام و كوتاه كردن
موى شارب (اصلاح كردن سر و صورت) از اسباب نشاط شمرده شده است.
بسيارى از آنچه در اين روايات آمده است نيز به تجربه ثابت شده هر چند راهنمايى
روايات گستردهتر از تجربيات ماست.
البته آنچه در روايات بالا درمورد نشرة و اسباب زدودن غم و اندوه آمده بر حسب
حالات عمومى مردم است ولى اولياء اللَّه وسيله ديگرى دارند كه از همه آنها برتر و
مهمتر است و آن، راز و نياز با خدا و عبادت و نماز و خلوت كردن با اوست.
حديث معروف پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله كه مىفرمايد:
«حُبّبَ إلىَّ مِنْ دُنياكُم ثَلاث:
الطّيبُ وَ النّساءُ و قُرَّةُ عَينِى فِى الصَّلاةِ