مى‌كند مثلًا مى‌گويند: فلان كس فرزندش را از دست داده، به‌سراغ او نرويم ممكن است فرزندمان از دست برود، يا در امر تجارت ورشكست شده با او دوستى نكنيم ممكن است به ما هم سرايت كند، و امثال اين خرافات كه اسلام با همه آن‌ها مخالفت كرده است.

جمعى از بزرگان‌ [1] تفسير ديگرى براى نفى «عدوى» ذكر كرده‌اند و آن اين‌كه اسلام مى‌خواهد به پيروان خود تعليم دهد كه حتى سرايت بيمارى از كسى به ديگرى بدون اراده خداوند نمى‌شود و هيچ سببى از اسباب اين جهان استقلال در تأثير ندارد بلكه بايد اراده و فرمان خدا با آن همراه باشد.

ولى اين تفسير، مناسب به نظرنمى‌رسد زيرا اين مطلب منحصر به بيمارى‌ها نيست، تمام اسباب و علل اين جهان چنين است چرا در روايت فقط سرايت بيمارى‌ها ذكر شده است؟

آنگاه در پايان اين سخن اشاره به چهار موضوع نشاطآور و برطرف‌كننده غم و اندوه مى‌كند، مى‌فرمايد: «بوى خوش، عسل، سوار شدن بر مركب و نگاه كردن به سبزه، مايه قوت و نشاط است»؛

(وَالطِّيبُ نُشْرَةٌ، وَالْعَسَلُ نُشْرَةٌ، وَالرُّكُوبُ نُشْرَةٌ، وَالنَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَةِ نُشْرَةٌ)

. «نشرة» در بسيارى از منابع لغت به عنوان تعويذ و حرز است، يعنى همان دعا و چيزى كه به بيمار يا مصروع مى‌دهند تا شفا پيدا كند و سبب زوال غم و اندوه او گردد و لذا بعضى مانند علامه مجلسى آن را به چيزى كه سبب زوال غم و اندوه مى‌شود تفسير كرده‌اند. [2]

و در اصل از ماده «نشر» (بر وزن حشر) گرفته شده زيرا حرز و تعويذ و امثال آن سبب انتشار آثار مثبت در شخص بيمار يا غير بيمار مى‌شود و لذا در كتاب‌

[1]. علامه مجلسى در بحارالانوار و ملا صالح مازندرانى در شرح اصول كافى.

[2]. بحارالانوار، ج 63، ص 291.