شرح و تفسير نه نيكوكاران در امانند نه بدكاران مأيوس‌

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه كوتاه به دو نكته مهم اشاره مى‌كند و در واقع به همگان هشدار مى‌دهد.

در نكته اول مى‌فرمايد: «بهترين افراد اين امت را نبايد از عذاب الهى ايمن بدانيد زيرا خداوند مى‌فرمايد: جز زيان‌كاران هيچ‌كس در برابر مجازات الهى احساس امنيت نمى‌كند»؛

(لَا تَأْمَنَنَّ عَلَى خَيْرِ هذِهِ الْأُمَّةِ عَذَابَ اللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى:

«فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ»)

. ابن ابى الحديد در شرح نهج‌البلاغه خود در اين‌جا ايرادى مطرح كرده و آن را بدون پاسخ گذاشته است و آن اين‌كه آيه شريفه اول درمورد قوم زيان‌كار است كه ممكن است در برابر مجازات الهى احساس امنيت كند اما كسى كه از بهترين افراد اين امت است مشمول اين آيه نيست چگونه امام عليه السلام آيه را تطبيق بر اين‌گونه افراد فرموده است؟

پاسخ اين ايراد روشن است و تعجب مى‌كنيم چگونه ابن ابى الحديد توجه به آن پيدا نكرده است. منظور امام عليه السلام اين است: افرادى كه در صف متقين و نيكوكاران قرار دارند از آينده خود در امان نباشند زيرا هر زمان ممكن است لغزشى براى آن‌ها پيدا شود و از مسير حق منحرف گردند و گرفتار عذاب الهى شوند. همان‌گونه كه در ميان ياران پيامبر صلى الله عليه و آله افرادى مثل طلحه و زبير بودند كه‌