در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله خدمات بزرگى به اسلام كردند و همه‌جا از آن‌ها به نيكى ياد مى‌شد ولى در زمان على عليه السلام بيعت او را شكستند و شمشير به روى امام وقت خود كشيدند و براى به‌دست آوردن مقام، جنگ جمل را به راه انداختند كه گروه زيادى از مسلمانان در آن جنگ كشته شدند و خود آن‌ها نيز به قتل رسيدند.

در ذيل آيه شريفه 175 سوره اعراف نيز داستان مردى از بنى‌اسرائيل در تفاسير مختلف نوشته شده است كه نخست در صف مؤمنان بود و حامل آيات و علوم الهى شده بود سپس از اين مسير گام بيرون نهاد و شيطان به وسوسه او پرداخت و عاقبت كارش به گمراهى و بدبختى كشيده شد. « «وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِى آتَيْنَاهُ آيَاتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّيْطَانُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِينَ»؛ و بر آن‌ها بخوان سرگذشت آن‌كس را كه آيات خود را به او داديم؛ ولى (سرانجام) خود را از آن تهى ساخت و شيطان درپى او افتاد، و از گمراهان شد!».

مفسران نام اين شخص را بلعم باعورا نوشته‌اند كه دانشمند مهمى بود ولى سرانجام براثر دنياپرستى منحرف گشت.

آنگاه در دومين جمله مى‌فرمايد: «براى بدترين افراد اين امت نيز نبايد از رحمت خداوند مأيوس شد زيرا خداوند متعال مى‌فرمايد: از رحمت خدا جز كافران مأيوس نمى‌شوند»؛

(وَلَا تَيْأَسَنَّ لِشَرِّ هذِهِ الْأُمَّةِ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى:

«إِنَّهُ لَايَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ»)

. دليل آن هم روشن است. چون بدترين افراد ممكن است روزى متنبه شوند و در مقام توبه و انابه برآيند و مشمول رحمت الهى گردند.

همان‌گونه كه در جمله دوم منظور امام عليه السلام اين نيست كه بدترين افراد در حالى كه توبه نكرده‌اند و تغيير مسير نداده‌اند مشمول رحمت حق مى‌شوند، در جمله اول نيز به قرينه مقابله همين است كه بهترين افراد ممكن است تغيير مسير دهند و گرفتار عذاب الهى شوند.