آمد، مى‌فرمايد: «أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ»؛ آيا گمان كرديد داخل بهشت مى‌شويد، بى‌آن‌كه حوادثى همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟! همانان كه گرفتارى‌ها و ناراحتى‌ها به آن‌ها رسيد، و آن چنان ناراحت شدند كه پيامبر و افرادى كه ايمان آورده بودند گفتند: «پس يارى خدا كى خواهد آمد؟!» (در اين هنگام، تقاضاى يارى از او كردند، و به آن‌ها گفته شد:) آگاه باشيد، يارى خدا نزديك است!)». [1]

بى‌شك اين كلام حكمت‌آميز پيام‌هاى متعددى دارد: از يك‌سو پيام اميد به همراه خود دارد و از سوى ديگر جلوى بى‌تابى‌ها و جزع را مى‌گيرد و از سوى سوم به رهروان راه حق نويد مى‌دهد كه اگر صبر و استقامت پيشه كنند و با مشكلات به مبارزه برخيزند سرانجام امدادهاى الهى و فرج بعد از شدت به سراغ آنان خواهد آمد.

اين نكته را نيز مى‌توان از اين كلام شريف و از ساير روايات اسلامى استفاده كرد كه برطرف شدن مشكلات گاه نياز به زمان دارد كه اگر انسان پيش از رسيدن وقت آن زياد دست و پا بزند مشكلى بر مشكلات خود مى‌افزايد.

اين سخن را با حديث جالبى كه «قاضى تنوخى» در كتاب‌ الفرج بعد الشدة از اميرمؤمنان عليه السلام نقل كرده است پايان مى‌دهيم. در اين حديث چنين آمده كه مرد عربى خدمت اميرمؤمنان عليه السلام آمد و عرضه داشت: من گرفتارى‌ها و مشكلات زيادى دارم، نكته‌اى به من بياموز كه از آن استفاده كنم. امام عليه السلام فرمود: اى اعرابى!

«إنَّ لِلْمِهَنِ أوْقاتاً وَلَها غاياتٌ فَاجْتِهادُ الْعَبْدِ فِي مِهْنِتَهِ قَبْلَ إزالَةِ اللَّهِ تَعالى‌ يَكُونُ زِيادَةٌ فِيها؛

مهنت‌ها ومشكلات، زمان و سرآمدى دارد و تلاش انسان براى برطرف ساختن آن پيش از آن‌كه فرمان الهى برسد بر حجم آن مشكلات مى‌افزايد».

[1]. بقره، آيه 214