است پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«لَوْ كانَ الْعُسْرُ فِي حُجْرٍ لَدَخَلَ عَلَيْهِ الْيُسْرُ حَتّى‌ يُخْرِجَهُ؛

هرگاه سختى وارد لانه‌اى شود، راحتى وارد مى‌شود و آن را بيرون مى‌كند» سپس آيه شريفه‌ «إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً» را تلاوت فرمود. [1]

بسيار مى‌شود كه اين سختى‌ها و تنگى حلقه بلاها آزمون الهى و مقدمه‌اى است براى ترفيع مقام انسان.

در حالات انبياى الهى نيز اين مطلب بسيار ديده مى‌شود؛ نمونه روشن آن زندگى ايوب عليه السلام است. اين پيامبر داراى همه امكانات، زن و فرزند و زندگى مناسب بود؛ اما خدا در آزمونى سخت يكى را پس از ديگرى از او گرفت و او همچنان صبر كرد. سرانجام دست به دعا برداشت و از پيشگاه پروردگار تقاضاى گشايش كرد، همان‌گونه كه در آيه 83 و 84 سوره «انبياء» مى‌خوانيم: «وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ»؛ و ايوب را (به ياد آور) هنگامى‌كه پروردگارش را خواند (و عرضه داشت): «بدحالى و مشكلات به من روى آورده؛ و تو مهربان‌ترين مهربانانى!».

به دنبال آن آمده است: «فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِكْرَى لِلْعَابِدِينَ»؛ ما دعاى او را مستجاب كرديم؛ و ناراحتى‌هايى را كه داشت برطرف ساختيم؛ و خاندانش را به او بازگردانديم؛ و همانندشان را بر آن‌ها افزوديم؛ تا رحمتى از سوى ما و تذكرى براى عبادت‌كنندگان باشد».

در سوره «بقره» نيز به مؤمنانى كه در كوران حوادث جنگ احزاب و احد بى‌تابى مى‌كردند و پيوسته در انتظار رسيدن يارى خداوند بودند گوشزد مى‌كند كه اين مشكلات مخصوص شما نيست، انبياى پيشين نيز گرفتار مشكلات عظيمى شدند و سرانجام يارى خداوند بعد از يك دوران سخت به سراغ آنان‌

[1]. كنزالعمّال، طبق نقل ميزان الحكمة تحت عنوان «اقْتِرانِ الْيُسْرِ بِالْعُسْرِ»