افزون بر اين‌ها كوچك و بزرگ بودن گناه دقيقاً روشن نيست؛ چه بسا ما گناهى را كوچك بشمريم و در پيشگاه خداوند بزرگ باشد و مايه خشم و غضب او گردد، همان‌گونه كه در حديث پرمعنايى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله آمده است:

«إِنَّ اللَّهَ كَتَمَ ثَلاثَةً فِى ثَلاثَةٍ كَتَمَ رِضَاهُ فِى طَاعَتِهِ وَكَتَمَ سَخَطَهُ فِى مَعْصِيتِهِ وَكَتَمَ وَلِيّهُ فِى خَلْقِهِ فَلا يسْتَخِفَّنَّ أَحَدُكُمْ شَيئاً مِنَ الطَّاعَاتِ فَإِنَّهُ لا يدْرِى فِى أَيهَا رِضَى اللَّهِ وَلا يسْتَقِلَّنَّ أَحَدُكُمْ شَيئاً مِنَ الْمَعَاصِى فَإِنَّهُ لا يدْرِى فِى أَيهَا سَخَطُ اللَّهِ وَلا يزْرِينَّ أَحَدُكُمْ بِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ فَإِنَّهُ لا يدْرِى أَيهُمْ وَلِى اللَّهِ؛

خدا سه چيز را در سه چيز مخفى داشت: رضاى خود را در طاعتش و خشم خود را در معصيتش و وليش را در ميان خلق، بنابراين هيچ‌يك از شما چيزى از طاعات را كوچك نشمرد، چراكه نمى‌داند شايد در آن رضاى خدا باشد و هيچ‌يك از شما چيزى از معاصى را كم نشمرد، زيرا نمى‌داند شايد خشم و غضب پروردگار در آن باشد و به هيچ‌كس از خلق خدا عيب‌جويى و اهانت نكنيد، چراكه نمى‌دانيد كدام يك از آن‌ها از اولياء اللَّه هستند». [1]

[1]. وسائل الشيعه، ج 11، ص 247، ح 12