344 و قال عليه‌السلام مَعَاشِرَ النَّاسِ، اتَّقُوا اللَّهَ فَكَمْ مِنْ مُؤَمِّلٍ مَا لَايَبْلُغُهُ، وَبَانٍ مَا لَايَسْكُنُهُ، وَجَامِعٍ مَا سَوْفَ يَتْرُكُهُ، وَلَعَلَّهُ مِنْ بَاطِلٍ جَمَعَهُ، وَمِنْ حَقٍّ مَنَعَهُ: أَصَابَهُ حَرَاماً، وَاحْتَمْلَ بِهِ آثَاماً، فَبَاءَ بِوِزْرِهِ، وَقَدِمَ عَلَى رَبِّهِ آسِفاً لَاهِفاً، قَدْ «خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ، ذلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ».

امام عليه السلام فرمود:

اى مردم! تقواى الهى را رعايت كنيد. چه بسيار آرزومندانى كه به آرزوى خود نرسند و چه بسيار سازندگانى كه در آنچه ساخته‌اند سكونت نمى‌كنند و چه بسيار جمع‌آورى كنندگان اموال كه به‌زودى اندوخته‌هاى خود را ترك مى‌گويند و اى بسا از طريق باطل گردآورى كرده و يا حق آن را نپرداخته‌اند يا از راه حرام به آن رسيده و به سبب آن، گناهانى بر دوش كشيده و وزر آن را بر عهده دارند، در نتيجه وزر و وبالش به گردن آن‌هاست و با افسوس و دريغ بر پروردگار خود وارد مى‌شوند و مصداق اين آيه شريفه هستند: «خَسِرَ الدُّنْيا وَالْآخِرَةَ ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ»؛ هم دنيا را از دست داده هم آخرت را و اين است زيان آشكار». [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم خطيب در مصادر مى‌گويد: اين كلام حكيمانه در تذكره سبط بن جوزى با تفاوت و اضافاتى آمده كه اين تفاوت و اضافات نشان مى‌دهد او منبع ديگرى در اختيار داشته است. قابل توجه است كه مرحوم ابن ميثم بحرانى در شرح نهج‌البلاغه خود اين كلام نورانى و كلام گذشته را يك كلام محسوب و شرح كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 259).

اضافه مى‌كنيم كه علامه مجلسى رحمه الله نيز در يك جا از بحارالانوار همين روش را انتخاب كرده است. (بحارالانوار، ج 75، ص 83، ح 88)