ديگران است و جبران كردن حقوق از دست رفته ديگران به سبب غيبت و تهمت و سخن‌چينى و اهانت و ايذاء و نسبت‌هاى ناروا دادن و امثال آن، كار آسانى نيست.

اين‌كه مى‌فرمايد: «مؤمن كسى است كه وقتش مشغول است» نه به اين معناست كه دائم مشغول عبادت و تلاوت قرآن و ذكر اللَّه است، بلكه اوقات شبانه‌روز را به‌گونه‌اى تقسيم مى‌كند كه به تمام كارهاى ضرورى برسد.

همان‌گونه كه در حكمت 390 خواهد آمد: «مؤمن بايد ساعات شبانه روز خود را تقسيم كند، بخشى را به عبادت پروردگار و مناجات با او بپردازد و در بخش ديگرى به تأمين معاش و در بخش سومى به تفريحات سالم. (و اگر اين كار انجام شود تمام وقت انسان را براى انجام كارهاى ضرورى و وظايف الهى اشغال خواهد ساخت).

آن‌گاه امام عليه السلام به سراغ يازدهمين و دوازدهمين وصف مؤمنان راستين رفته مى‌فرمايد: «شكرگزار و صبور است»؛

(شَكُورٌ صَبُورٌ)

. «شكور» صيغه مبالغه از ماده «شكر» است يعنى شخص بسيار شكرگزار؛ كسى كه پيوسته با قلب و زبان و اعضاى خود شكر نعمت‌هاى الهى را به جا مى‌آورد و از صاحب نعمت هرگز غافل نيست.

«صبور» نيز صيغه مبالغه از ماده صبر است و همچون «صبار» كه در قرآن مجيد آيه 5 سوره «ابراهيم» و 33 سوره «شورى» آمده، به معناى كسى است كه بسيار صابر و شكيباست. حوادث روزگار او را دگرگون نمى‌سازد و در برابر آزمون‌هاى الهى صابر است. در بلاها عنان اختيار را از دست نمى‌دهد و زبان به شكوه نمى‌گشايد و جزع و بى‌تابى نمى‌كند.

در واقع اين دو وصف، حال مؤمنان راستين را در نعمت و بلا ترسيم مى‌كند؛ به هنگام نعمت شاكر و به هنگام بلا صابرند.