شرح و تفسير فراست مؤمن‌

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به نكته‌اى درباره افراد باايمان اشاره كرده، مى‌فرمايد: «از فراست و گمان افراد باايمان برحذر باشيد، زيرا خدا حق را بر زبان (و فكر) آن‌ها قرار داده است»؛

(اتَّقُوا ظُنُونَ الْمُؤْمِنِينَ، فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى جَعَلَ الْحَقَّ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ)

. به يقين قلب مؤمن همچون آيينه صاف و بى‌زنگارى است كه چهره حقايق در آن منعكس مى‌شود و به همين دليل گاه از آينده و از امور پنهانى موجود آگاه مى‌شوند. اين سخن شبيه چيزى است كه از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده و در ذكر سند اين حكمت به آن اشاره كرديم كه مى‌فرمايد:

«إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً يَعْرِفُونَ النَّاسَ بِالتَّوَسُّمِ؛

خدا بندگانى دارد كه مردم را با هشيارى خاص خود مى‌شناسند و از خفاياى كار آن‌ها باخبر مى‌شوند» [1] و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«اتَّقُوا فِرَاسَةَ

الْمُؤْمِنِ فَإِنَّهُ يَنْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ؛

از فراست و هشيارى افراد باايمان بپرهيزيد، چراكه آن‌ها با نور خدا نگاه مى‌كنند». [2]

هدف از بيان اين مطلب آن است كه افراد، در پنهانى نيز كارهاى خلاف انجام ندهند، زيرا دوستان باايمان آن‌ها كه با نور الهى نگاه مى‌كنند ممكن است از آن‌

[1]. بحارالانوار، ج 24، ص 123

[2]. همان، ج 65، ص 355