است انسان، به دست ديگرى چنان گرفتار شود كه از زندگى سير گردد و جز اين راهى براى نجات خود نبيند.

در عصر و زمان ما گروهى از وهابى‌هاى سلفى انتحارى كه از احمق‌ترين انسان‌ها هستند، مواد منفجره به خود مى‌بندند و در ميان جمعيتى بى‌گناه، آن را منفجر مى‌كنند، خودشان بيش از همه متلاشى مى‌شوند تا ديگران را هم به قتل برسانند و از حماقت آن‌ها اين است كه آن را وسيله‌اى براى قرب الى اللَّه و جاى گرفتن در بهشت جاويدان مى‌دانند.

سلفى‌هاى متعصب و خونخوار معمولًا به سراغ افراد عقب‌مانده ذهنى مى‌روند و آن‌ها را در جلساتى شست‌وشوى مغزى مى‌دهند كه اگر صبح، دست به چنين كارى بزنيد، عصر در آغوش پيغمبر خدا صلى الله عليه و آله هستيد. آن سبك‌مغزان هم باور مى‌كنند و به سراغ چنين جنايت هولناكى مى‌روند و مصداق بارز كلام مولا على عليه السلام مى‌شوند. انگيزه سلفى‌هاى تكفيرى در اين كار، تعصب، حسادت و حماقت است. آن‌ها فكر مى‌كنند شيعه در اين عصر و زمان با سرعت در دنيا پيشروى مى‌كند و كشورهاى اسلامى را يكى پس از ديگرى تحت تأثير خود قرار مى‌دهد و در خارج نيز معارف مكتب اهل‌بيت عليهم السلام برجسته‌تر از ساير گروه‌هاى مسلمان جلوه كرده و اين امر حسادت آن‌ها را برانگيخته است.

در زمانى كه اين بخش از سخن مولا را مى‌نويسيم، حكومت اسلامى شيعه با كمال قدرت بر ايران سلطه دارد، عراق نيز تحت سلطه حكومت شيعى است، در لبنان نيز به بركت پيروزى شگفت‌انگيز حزب‌اللَّه بر دشمنان، شيعيان و پيروان مكتب اهل‌بيت عليهم السلام عظمت و قدرت فوق‌العاده‌اى پيدا كرده‌اند و در اين اواخر، در تركيه نيز آثار پيشرفت افكار شيعى ظاهر و آشكار گشته است.

مرحوم علامه شوشترى، داستانى از جنگ جمل كه مى‌تواند يكى از مصداق‌هاى كلام امام عليه السلام باشد نقل مى‌كند، وى مى‌گويد: «عبداللَّه بن زبير» در