فضيلت آدم بر فرشتگان شد و مسجود آن‌ها گرديد علم و دانشى بود كه خداوند به آدم براثر استعدادش داد.

نيز در اهميت علم همين بس كه خداوند در قرآن مجيد نام دانشمندان را پس از نام خود و فرشتگان آورده مى‌فرمايد:

(شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لَاإِلَهَ إِلَّا هُوَ وَالْمَلَائِكَةُ وَأُوْلُوا الْعِلْمِ)

. نيز همين فخر براى دانشمندان كافى است كه قرآن درباره وزير سليمان كه توانست در يك چشم برهم زدن تخت ملكه سبا را از يمن به شام بياورد مى‌گويد:

«قَالَ الَّذِى عِنْدَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ‌

...»؛ كسى كه علم و دانشى از كتاب آسمانى داشت ...». [1]

همچنين با صراحت مى‌گويد: عالمان هستند كه به آنچه بر تو (اى پيامبر) نازل شده ايمان مى‌آورند و آن را حق مى‌دانند؛ «وَيَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِى أُنزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ هُوَ الْحَقَّ». [2]

سرانجام مقامات والا را ويژه مؤمنان و عالمان معرفى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ»؛ خداوند كسانى را از شما كه ايمان آورده‌اند و كسانى را كه صاحب علمند درجات رفيعى مى‌بخشد». [3]

آيات و روايات درباره اهميت و مقام عالم و دانشمند بيش از آن است كه در اين بحث كوتاه بگنجد، شرح آن نياز به كتاب‌هاى فراوان دارد.

بديهى است خداوند اين موهبت عظما را از افراد رذل و پست كه براثر اعمال زشتشان به پستى گراييده‌اند دريغ خواهد داشت.

اين سخن را با حديثى از امام حسن عسكرى عليه السلام پايان مى‌دهيم: علّامه‌

[1]. نمل، آيه 40

[2]. سبا، آيه 6

[3]. مجادله، آيه 11