ولى با اين‌كه زيورآلات و اموالِ متعلق به كعبه، كم نبوده است با اين حال قرآن سكوت اختيار كرده و اين سكوت هرگز به معناى فراموشى و از قلم افتادن نيست، بلكه مفهومش اين است كه بايد در اختيار كعبه باشد.

اين همان چيزى است كه گاه در اصول فقه، از آن به اطلاق مقامى تعبير مى‌شود و سكوت در مقام بيان، نشانه عدم ثبوت حكم و يا نشانه ثبوت حكم خاصى مى‌گردد.

اين‌كه بعضى تصور كرده‌اند زيورآلات كعبه چيز قابل توجهى نبوده، اشتباه بزرگى است‌ [1]، زيرا در صدر اين كلام آمد كه مردم به خليفه دوم پيشنهاد كردند از آن براى تجهيز لشكرهاى مسلمين استفاده كند و اين دليل بر فراوانى آن‌هاست.

اشتباه ديگر اين‌كه بعضى تصور كرده‌اند حرام بودن تصرف در حلى كعبه به دليل آن است كه طبق يك قاعده اصولى، اصل در اشياء «حَظْر» است يعنى تا اباحه چيزى ثابت نشود بايد از انجام‌دادن آن خوددارى كرد [2]، با اين‌كه در اصول، ثابت كرده‌ايم اصل در اشياء، اباحه است و به هنگام شك در تكاليف وجوبى و تحريمى، اصل برائت جارى مى‌شود و به فرض كه اصل در اشياء، حظر باشد، ادله برائت و اباحه بر آن حاكم شده است. بنابراين دليل حرمت تصرف در اشياء مزبور، همان سكوت معنادار قرآن و سنت پيامبر صلى الله عليه و آله است.

نكته‌ها

1. داستان حُلىِّ كعبه‌

از تواريخ استفاده مى‌شود كه هديه دادن زيورآلات به كعبه، قبل از اسلام شروع شده است، از جمله «ابن خلدون» در تاريخ خود مى‌نويسد: هنگامى كه‌

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 19، ص 158

[2]. همان‌