جدّ و جهد و كوشش از صفر شروع كردند و به زندگى آبرومند و مستقل رسيدند.

امثال اين حديث نيز فراوان است با اين‌كه مجاهدان در راه خدا از نظر قرآن و اسلام آن همه مقام و فضيلت دارند، اما چنين افرادى را كه مى‌خواهند آبرومند زندگى كنند و سربار اين و آن نباشند اين همه مدح و تمجيد كرده‌اند.

نيز درباره كسانى كه حرص بر دنيا آن‌ها را از آخرت غافل مى‌سازد در روايات معصومان عليهم السلام اشارات مهمى آمده است؛ از جمله در حديثى از اميرمؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم كه وارد بازار بصره شد در حالى كه همه حريصانه مشغول خريد و فروش بودند و از ياد خدا غافل. امام عليه السلام آن‌ها را صدا زد و فرمود:

«يَا عَبِيدَ الدُّنْيَا وَعُمَّالَ أَهْلِهَا إِذَا كُنْتُمْ بِالنَّهَارِ تَحْلِفُونَ وَبِاللَّيْلِ فِي فُرُشِكُمْ تَنَامُونَ وَفِي خِلالِ ذَلِكَ عَنِ الْآخِرَةِ تَغْفُلُونَ فَمَتَى تُجَهِّزُونَ الزَّادَ وَتُفَكِّرُونَ فِي الْمَعَادِ؛

هنگامى كه شما در روز (براى به چنگ آوردن ثروت بيشتر) پيوسته سوگند ياد مى‌كنيد و شب در بستر خود مى‌خوابيد و در ميان اين دو از آخرت غافليد پس كى مى‌خواهيد زاد و توشه قيامت را فراهم سازيد و درباره معاد بينديشيد؟».

در اين ميان مردى عرض كرد: اى اميرمؤمنان! ما چاره‌اى جز طلب معاش نداريم. اگر نكنيم چه كنيم؟

اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:

«إِنَّ طَلَبَ الْمَعَاشِ مِنْ حِلِّهِ لا يَشْغَلُ عَنْ عَمَلِ الْآخِرَةِ؛

طلب معاش از طريق حلال هرگز انسان را از آخرت غافل نمى‌سازد».

سپس امام عليه السلام بعد از بيان نكات ديگر در پايان حديث به اين آيات استشهاد فرمود: «فَأَمَّا مَنْ طَغَى* وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا* فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى»؛ اما كسى كه طغيان كند و زندگى دنيا را مقدم بشمرد مأواى او دوزخ است». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 100، ص 32، ح 60