در شناخت حق گرفتار سرگردانى نمى‌شدى) تو حق را نشناختى تا كسانى را كه به سراغ حق آمده‌اند بشناسى. باطل را نيز نشناخته‌اى تا كسانى را كه به سراغ باطل رفته‌اند شناسايى كنى».

حارث (براى تبرئه خود) گفت: «من همراه سعيد بن مالك (سعد بن مالك، مشهور به سعد ابى وقاص) و عبداللَّه بن عمر كناره‌گيرى مى‌كنم (و بى‌طرف مى‌مانم)».

امام عليه السلام فرمود: «سعيد (سعد) و عبداللَّه بن عمر حق را يارى نكردند و باطل را نيز خوار نساختند (آن‌ها راه خطا پيمودند، چگونه به آن‌ها اقتدا مى‌كنى؟)». [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در مصادر نهج‌البلاغه آمده است كه شيخ طوسى آن را در امالى با تفاوتى آورده و ابتداى اين كلام را جاحظ در البيان و التبيين و يعقوبى در تاريخ خود و بلاذرى در انساب الاشراف ذكر كرده‌اند. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 212)