«وَزَعَة» جمع «وازِع» از ماده «وَزْع» (بر وزن نزع) در اصل به معناى علاقه شديد به چيزى است كه انسان را از امور ديگر بازمى‌دارد. سپس به معناى بازداشتن استعمال شده است. اين تعبير هرگاه در مورد لشكر يا صفوف ديگر به‌كار رود مفهومش اين است كه آن‌ها را نگاه دارند تا آخرين نفرات به آن‌ها ملحق شوند و از پراكندگى آن‌ها جلوگيرى نمايند. از آن‌جا كه اين كار به‌وسيله شخص حاكم و فرمانده انجام مى‌گيرد، واژه «وازع» به معناى حاكم و فرمانده استعمال شده است كه در جمله بالا همين معنا منظور است.

سيّد رضى رحمه الله پس از ذكر اين جمله مى‌افزايد: «هنگامى كه امام عليه السلام اين سخن را در ضمن گفتارى طولانى- كه قسمت برگزيده‌اى از آن ضمن خطبه‌ها گذشت- بيان كرد، دو نفر از يارانش جلو آمدند. يكى از آن‌ها عرض كرد: من جز اختيار خودم و برادرم را ندارم، امر فرما تا اطاعت كنيم. امام عليه السلام فرمود: شما دو نفر در برابر آنچه من مى‌خواهم (كه بسيج يك سپاه است)، چه كارى مى‌توانيد انجام دهيد؟

(فَلَمّا قالَ عليه السلام هذَا الْقَوْلَ، في كَلامٍ طَويلٍ قَدْ ذَكَرْنا مُختارَهُ فِي جُمْلَةِ الْخُطَبِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ رَجُلانِ مِنْ أصْحابِهِ فَقالَ أَحَدَهُما: إنّي لا أمْلِكُ إلّانَفْسي وَأخي فَمُرْ بِأَمْرِكَ يا أمِيرَالْمُؤمِنينَ نُنْقَدْ لَهُ، فَقالَ عليه السلام: وَأَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ؟)

. سرانجام، اين سخنان در آنان اثر كرد و گروه زيادى بيدار شدند و «سعيد بن قيس همدانى» با هشت هزار نفر به تعقيب سپاه غارتگر معاويه پرداختند؛ اما آن‌ها فرار را بر قرار ترجيح داده و از مرزهاى عراق گريخته بودند.

نكته ياران بى‌وفا!

از خطبه‌ها و كلمات مختلف اميرمؤمنان على عليه السلام استفاده مى‌شود كه آن حضرت از سستى جمعى از اصحاب و ياران خود بسيار افسرده و ناراحت بود