شرح و تفسير گلايه شديد امام عليه السلام از سُستى بعضى از يارانش‌

همان‌گونه كه در بيان اسناد اين كلام شريف اشاره شد، اين سخن مربوط به خطبه 27 نهج‌البلاغه‌ است. توضيح اين‌كه يكى از شيطنت‌هاى معاويه اين بود كه براى تضعيف روحيه مردم عراق و به خصوص سربازان اميرمؤمنان على عليه السلام گهگاهى عده‌اى را مى‌فرستاد تا حمله‌هاى غافلگيرانه و ناجوانمردانه‌اى به شهرهايى كه نزديك مرز شام بود انجام دهند؛ عده‌اى را به قتل برسانند، جمعى را مجروح كنند واموالى را به غارت ببرند. اين همان روشى است كه در طول تاريخ جباران خودكامه از آن بهره‌گيرى مى‌كردند.

در يكى از اين حملات كه در شهر مرزى انبار (اين شهر اكنون نزديك مرزهاى سوريه و اردن است) به‌وسيله «سفيان بن اوس» انجام گرفت، هنگامى كه خبر به امام عليه السلام رسيد بسيار ناراحت شد. در كوفه خطبه‌اى خواند (خطبه 27 نهج‌البلاغه‌ معروف به خطبه جهاد) و سخت لشكريان، اصحاب خود و مردم كوفه را ملامت و نكوهش كرد، زيرا اين جسارت اصحاب معاويه ناشى از بى‌تفاوتى مردم كوفه بود. آن‌گاه امام عليه السلام سكوت كرد تا عكس‌العمل مردم را در مقابل آن خطبه آتشين ببيند. همه خاموش شدند و سخنى نگفتند.

مرحوم سيّد رضى خلاصه اين ماجرا را به اين صورت نقل كرده است:

«هنگامى كه امام عليه السلام خبر حمله ياران معاويه به انبار و غارت آن‌جا را شنيد