دفع كنيد. رعاياى پيش از من از ستم فرمانروايانشان شكايت داشتند؛ اما من امروز از ستم رعيتم شكايت دارم. گويى من پيروم و آن‌ها پيشوا و من محكومم و آن‌ها حاكم. [1]

مرحوم سيّد رضى در اين‌جا مى‌افزايد: «هنگامى كه امام عليه السلام اين سخن را در ضمن يك گفتار طولانى- كه قسمت برگزيده‌اى از آن ضمن خطبه‌ها گذشت- بيان كرد، دو نفر از يارانش جلو آمدند. يكى از آن‌ها عرض كرد: من جز اختيار خودم و برادرم را ندارم. امر فرما تا اطاعت كنيم. امام عليه السلام فرمود: شما دو نفر در برابر آنچه من مى‌خواهم (كه بسيج يك سپاه است)، چه‌كارى مى‌توانيد انجام دهيد؟

(فَلَمّا قالَ عليه السلام هذَا الْقَوْلَ، في كَلامٍ طَويلٍ قَدْ ذَكَرْنا مُختارَهُ فِي جُمْلَةِ الْخُطَبِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ رَجُلانِ مِنْ أصْحابِهِ فَقالَ أَحَدَهُما: إنّي لا أمْلِكُ إلّانَفْسي وَأخي فَمُرْ بِأَمْرِكَ يا أمِيرَالْمُؤمِنينَ نُنْقَدْ لَهُ، فَقالَ عليه السلام: وَأَيْنَ تَقَعَانِ مِمَّا أُرِيدُ؟)

.______________________________

(1). سند گفتار حكيمانه:

خطيب رحمه الله در مصادر مى‌گويد: بخشى از اين كلام شريف را ابراهيم بن هلال ثقفى در كتاب الغارات (بنا به گفته ابن ابى‌الحديد) و بخش ديگرى از آن را جاحظ در البيان و التبيين و مبرّد در كامل با اضافاتى آورده‌اند و اين كلام در واقع بخشى از خطبه بيست و هفتم است كه بحث آن گذشت. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 211)