به‌گونه‌اى بود كه گويا مى‌خواهد جنگجويان را در كام خود فرو ببرد مسلمانان به پيامبر صلى الله عليه و آله پناهنده مى‌شدند تا رسول خدا صلى الله عليه و آله شخصاً به نبرد پردازد و خداوند به بركت وجود او نصرت و پيروزى را بر آنان نازل كند و در سايه آن حضرت ايمن گردند. جمله «إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ» كنايه از شدت كارزار است و دراين‌باره سخنان فراوانى گفته شده كه بهترين آن‌ها اين است كه امام عليه السلام گرماى جنگ را به شعله‌هاى سوزان آتش تشبيه كرده است كه حرارت و سرخى، هر دو را دربر دارد و از امورى كه اين نظر را تقويت مى‌كند سخن رسول اللَّه صلى الله عليه و آله در جنگ «حنين» (هوازن) است؛ وى هنگامى كه نبرد سخت و شمشير زدن مردم را در آن جنگ مشاهده كرد فرمود: «الآنَ حَمِيَ الْوَطيسُ (الان آتش جنگ شعله‌ور شد)، زيرا «وَطيس» به معناى تنور آتش است و رسول خدا صلى الله عليه و آله گرماى جنگ را كه از درگيرى جنگجويان به وجود آمده بود به گرمى جنگ و افروختگى آن تشبيه فرموده است.

اين فصل (كه ناظر به تفسير بعضى از واژه‌ها و جمله‌هاى فصيح و بليغ آن حضرت عليه السلام بود) پايان يافت و به شيوه سابق در نقل كلمات قصار بازمى‌گرديم.

(وَمَعْنى‌ ذلِكَ أنَّهُ إذا عَظُمَ الْخَوْفُ مِنَ الْعَدُوّ، وَاشْتَدَّ عِضاضُ الْحَرْبِ فَزِعَ الْمُسْلِمُونَ إلى‌ قِتالِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله بِنَفْسِهِ، فَيُنْزِلُ اللَّهُ عَلَيْهِمُ النَّصْرُ بِهِ، وَيَأمَنُونَ مِمّا كانُوا يَخافُونَهُ بِمَكانِهِ. وَقَوْلُهُ: «إذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ» كِنايَةٌ عَنِ اشْتِدادِ الْأَمْرِ، وَقَدْ قيلَ فِي ذلِكَ أَقْوالٌ أَحْسَنُها: أنَّهُ شَبَّهَ حَمْيَ الْحَرْبِ بِالنّارِ الَّتِي تَجْمَعُ الْحَرارَةَ وَالْحُمْرَةَ بِفِعْلِها وَلَوْنِها وَمِمّا يُقَوّي ذلِكَ قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله، وَقَدْ رَأى‌ مُجْتَلَدَ النّاسِ يَوْمَ حُنَيْنٍ وَهِيَ حَرْبُ هَوازِنَ: «الآنَ حَمِي الْوَطيسُ» فَالْوَطيسُ: مُسْتَوْقَدُ النّارِ، فَشَبَّهَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله مَا اسْتَحَرَّ مِنْ جِلادِ الْقَوْمِ بِاحْتِدامِ النّارِ وَشِدَّةِ الْتِهابِها.

إنْقَضى‌ هذَا الْفَصْلُ وَرَجَعْنا إلى‌ سُنَنِ الْفَرَضِ الْأوّلِ فِي هذَا الْبابِ).