9 و فى حديثه عليه‌السلام كُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَيْنَا بِرَسُولِ اللَّه صلى الله عليه و آله، فَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَى الْعَدُوِّ مِنْهُ.

در حديثى امام عليه السلام فرمود:

هرگاه آتش جنگ، سخت شعله‌ور مى‌شد ما به رسول خدا صلى الله عليه و آله پناه مى‌برديم و در آن هنگام هيچ‌يك از ما به دشمن از او نزديك‌تر نبود! [1]

مرحوم سيّد رضى (در تفسير اين كلام شريف) مى‌گويد:

معناى اين سخن اين است كه وقتى ترس از دشمن شديد مى‌شد و جنگ‌

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در كتاب مصادر آمده است كه اين كلام نورانى را ابو عبيد (عالم معروف قرن سوم) در كتاب خود به نام غريب الحديث آورده و همچنين طبرى نيز آن را در تاريخ خود نقل كرده است. سپس مرحوم خطيب در ذيل كلام خود مى‌نويسد: ظاهر اين است كه تمام آنچه را مرحوم سيّد رضى در اين فصل (احاديث نه‌گانه) آورده است از همان كتاب ابو عبيد است (كه در وصف او نوشته‌اند: مردى عالم در فنون مختلف ادبيات و جز آن بود و به گفته بعضى، پيشواى دانشمندان عصر خود به شمار مى‌آمد). (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 211).

اضافه مى‌كنيم كه اين حديث شريف در كتاب مسند احمد (متوفاى 241) نيز آمده است. (مسند احمد، ج 1، ص 156) همچنين در كتاب مكارم الاخلاق، ص 19 و مستدرك حاكم نيشابورى، ج 2، ص 143 با اندكى تفاوت‌