هواپيماها و غرق شدن كشتى‌ها و بيمارى‌هاى واگيردار گسترده است، اين پيام، پررنگ‌تر و شفاف‌تر است.

آن‌گاه امام عليه السلام در پايان اين سخنانِ حكمت‌آميز و فوق‌العاده بيدار كننده چنين نتيجه‌گيرى مى‌كند كه «با اين اوصاف، گروهى آن را در روز پشيمانى (روز قيامت) نكوهش مى‌كنند و گروه ديگرى در آن روز آن را مدح و ستايش مى‌نمايند؛ همان گروهى كه دنيا به آنها تذكر داد و متذكر شدند و براى آنها (با زبان حال) سخن گفت و تصديقش كردند و به آنان اندرز داد و اندرزش را پذيرا شدند»؛

(فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ، وَحَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ. ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا فَتَذَكَّرُوا، وَحَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا، وَوَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا)

. آرى هوى‌پرستان غافل در قيامت كه آثار اعمال سوء خود را مى‌بينند سخت پشيمان مى‌شوند و زبان به مذمت دنيا مى‌گشايند ولى خردمندان بيدار زبان به ستايش آن مى‌گشايند كه از آن تجارت‌خانه پرسود و مزرعه پربار بهترين بهره‌ها را گرفتند و با خود به عرصه قيامت آوردند.

از اين جمله‌هاى اخير نكته‌اى را كه قبلا به آن اشاره كرديم بهتر مى‌توان دريافت كه مذمت دنيا در بسيارى از كلمات معصومان عليهم السلام و حتى در آيات قرآن هيچ منافاتى به مدح و ستايش آن در اين كلام پربار اميرمؤمنان عليه السلام ندارد. آنچه در نكوهش آن آمده ناظر به افراد كوتاه‌بين و غافل و بى‌خبر و آنچه در مدح آن آمده ناظر به آگاهان و خردمندان و عاقبت‌انديشان است. مهم آن است كه با كدام ديده به دنيا بنگريم. اگر با ديده مثبت بنگريم دنيا به راستى مزرعه آخرت است و اگر با ديده منفى نگاه كنيم دنيا سراى غرور و غفلت و بى‌خبرى و نكبت است.