ديگر آن را تكميل مى‌كند و مى‌فرمايد: «دنيا با نمونه‌اى از بلاهايش بلاهاى آخرت را به آنها نشان داده و با صحنه‌هايى از سرور و خوشحالى‌اش به سرور آخرت متوجه ساخته است (در حالى كه مى‌دانند نه بلاى آخرت قابل مقايسه با بلاى دنيا و نه سرور آخرت شايسته مقايسه با سرور دنياست) و گاه مى‌بينند هنگام عصر در عافيت‌اند و صبح‌گاهان در مصيبت (و به اين ترتيب) گاه تشويق مى‌كند و گاه مى‌ترساند و انسان را به خوف مى‌افكند و برحذر مى‌دارد»؛

(فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ، وَشَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ؟! رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ، وَابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ، تَرْغِيباً وَتَرْهِيباً وَتَخْوِيفاً وَتَحْذِيراً)

. آرى، دنيا با زبان حال به روشنى ماهيت خود را كه همان ناپايدارى و بى‌وفايى و بى‌اعتبارى است آشكار ساخته، حوادث زودگذر، از دست رفتن عزيزان، بيمارى‌هاى ناگهانى و بلاهاى زمينى و آسمانى همه اينها پيام‌هاى روشنى است كه دنيا براى معرفى خود به اهلش مى‌فرستد. با اين حال چگونه مى‌توان گفت دنيا فريبنده و غافل كننده است.

تعبير به‌

«مَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلائِهَا الْبَلاءَ»

شبيه چيزى است كه در آيه 21 سوره «سجده» آمده است: «وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِّنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»؛ به آنها از عذاب نزديك (دنيا) پيش از عذاب بزرگ (آخرت) مى‌چشانيم، شايد باز گردند».

«راحَتْ» از ريشه «رَواح» به معناى عصرگاهان و «ابْتَكَرَتْ» از ماده «بكور» به معناى صبحگاهان، «فَجيعَة» حوادث وحشتناك و دردناك و واژه‌هاى «تَرْغيباً» و «تَرْهيباً» و «تَخْويفاً» و «تَحْذيراً» در واقع مفعول لاجله هستند.

بنابراين چشمى باز و گوشى شنوا مى‌خواهد تا تمام اين پيام‌هاى بيدارگر را ببيند و بشنود به ويژه در عصر ما كه حوادث سريع‌تر صورت مى‌گيرد و فاجعه‌ها شتاب بيشترى دارند؛ نمونه آن تصادف‌هاى مرگ‌آور اتومبيل‌ها و سقوط