و بيمارستان‌هايى كه در جاى جاى وطن تو وجود دارند همه نشانه‌هايى از بى‌مهرى زمانه رسواست و جاى اين ندارد كه دنيا را با اين همه نشانه‌هاى بى‌وفايى، فريبنده و غافل‌كننده بپندارى. كدام فريبندگى و كدام فريب‌كارى.

البته اين سؤال در اينجا پيش مى‌آيد كه در قرآن مجيد حيات دنيا به «سرگرمى و بازى» [1] و «متاع غرور» [2] و در روايات به نام «دارالغرور» معرفى شده است.

امام عليه السلام در داستان خانه‌اى كه شريح قاضى خريدارى كرده بود (نامه سوم از بخش نامه‌ها) دنيا را به عنوان «دار الغرور» معرفى فرموده است. همچنين امام سجاد عليه السلام نيز در دعاى معروفش:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْني التَّجافِىَ عَنْ دارِ الْغُرُورِ»

دنيا را «دارالغرور» معرفى نموده‌اند. در بعضى از احاديث ديگر هم دنيا را «دارالغرور» شناخته شده است. [3]

ممكن است بپرسيم اين تعبيرات چگونه با آنچه امام عليه السلام در كلام حكيمانه مورد بحث فرموده سازگار است؟

پاسخ اين سؤال روشن است؛ هرگاه نگاه به دنيا، نگاه سطحى و زودگذر باشد، دنيا «دار الغرور» است؛ اما اگر نگاه به آن عميق و حكيمانه باشد، دنيا دار عبرت و بيدارى است. ادامه اين سخن حكيمانه نيز گواه بر آن است كه گفته‌ايم.

[1]. «وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ». انعام، آيه 32.

[2]. «وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ». آل عمران، آيه 185.

[3]. كافى، ج 3، ص 422، ح 6.