بيابان‌هاى دوردست و خالى از سكنه برود و يا در شب‌هاى تاريك تنهايى بيرون برود و يا دعوت افراد مشكوك را براى سوار شدن به اتومبيل و مجالس مختلف آنها بپذيرد، ممكن است در معرض خطرات ناموسى قرار گيرد. اين‌جاست كه ترس براى او فضيلت خواهد شد و پاسدار و نگاهبان عفت اوست.

همچنين اگر زن نسبت به هزينه كردن اموال شوهر بخيل باشد مى‌تواند حافظ و نگاهبان ثروت او گردد؛ اما به عكس اگر دست بذل و بخشش او گشاده گردد ممكن است اموال شوهر و حتى اموال خودش را در مدت كوتاهى بر باد دهد و همين امر سبب اختلاف او با همسرش گردد و منجر به حوادثى شود كه بسيار ناخوشايند است.

اين صفاتِ به ظاهر مذموم جبران ضعف‌هايى را مى‌كند كه در بسيارى از زنان هست؛ جاذبه جنسى در برابر نامحرمان نقطه ضعفى براى او محسوب مى‌شود كه تكبر آن را جبران مى‌كند و ضعف جسمانى در برابر مهاجماين بيگانه نقطه ضعفى است كه ترس جبران كننده آن است و موقعيت آسيب‌پذير او در امانت‌دارى خانه چيزى است كه بخل آن را جبران مى‌كند.

بديهى است آنچه را امام عليه السلام در اين كلام نورانى بيان فرموده به صورت مطلق و فراگير نيست، به بيان ديگر منظور امام عليه السلام اين نيست كه در همه جا متكبر، يا ترسو و يا بخيل باشد، بلكه منظور مواردى است كه در صورت نداشتن اين صفات به عفت يا امانت او لطمه مى‌زند وگرنه زنان نبايد به بستگان، محرمان و دوستان زن خود تكبر ورزند يا از همه چيز حتى سايه خود بترسند يا در بخشش از اموال خود بخل به خرج دهند. در حالات فاطمه زهرا عليها السلام مى‌خوانيم كه او در پايان جنگ احد به ميدان آمد و پيشانى و دهان پدر بزرگوارش را از خون شست و يا در شب زفاف پيراهن عروسى خود را به سائل بخشيد و همچنين دختر شجاعش زينب كبرى در كوفه و شام خطبه‌هايى خواند كه‌