خود را كه ناظر اين صحنه بودند براى پذيرش حق آماده‌تر ساخت، خطاب به ارواح گذشتگانِ آن قبرستان فرمود: «شما در اين راه پيشگام ما بوديد و ما نيز به دنبال شما خواهيم آمد»؛

(أَنْتُمْ لَنَا فَرَطٌ سَابِقٌ، وَنَحْنُ لَكُمْ تَبَعٌ لَاحِقٌ)

. «فَرَط» به كسى مى‌گويند كه پيشاپيش قافله مى‌رود و طناب‌ها و دلوها را براى كشيدن آب از نهر آماده مى‌سازد. سپس به هر كسى كه در چيزى پيشگام مى‌شود اطلاق شده است.

اشاره به اين‌كه قانون مرگ استثناپذير نيست؛ انسان‌ها مانند اهل قافله‌اى بزرگند كه گروهى پيشاپيش قافله، گروهى در وسط و گروهى به دنبال قافله حركت مى‌كنند. اين قافله به سوى ديار فنا يا به تعبير ديگر عالم بقا مى‌شتابد و همه سرانجام به آن مى‌رسند، هيچ گونه استثنايى ندارد. تفاوت در زمان‌بندى‌هاست و اگر انسان به اين حقيقت توجه كند به يقين نسبت به اعمال خود مراقبت بيشترى خواهد كرد.

آن‌گاه امام عليه السلام اخبار عالم دنيا را در سه جمله خلاصه كرده از آنها اخبار عالم آخرت را پرسش مى‌كند و مى‌فرمايد: «اما خانه‌هايتان را ديگران ساكن شدند، همسرانتان (اگر جوان بودند) به نكاح ديگران درآمدند و اموالتان (در ميان ورثه) تقسيم شد. اينها خبرهايى است كه نزد ماست، نزد شما چه خبر؟»؛

(أَمَّا الدُّورُ فَقَدْ سُكِنَتْ، وَأَمَّا الْأَزْوَاجُ فَقَدْ نُكِحَتْ، وَأَمَّا الْأَمْوَالُ فَقَدْ قُسِمَتْ، هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا، فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَكُمْ؟)

. «سپس امام عليه السلام رو به سوى اصحاب و ياران كرد و فرمود: آگاه باشيد اگر به آنها اجازه سخن گفتن داده مى‌شد به شما خبر مى‌دادند كه بهترين زاد و توشه (براى سفر آخرت) تقوا و پرهيزگارى است»؛ (ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ:

أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِي الْكَلَامِ لَأَخْبَرُوكُمْ «أَنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى‌»)

. در واقع امام عليه السلام انگشت روى مهم‌ترين مسائل زندگى انسان‌ها گذاشته كه‌