در حديث ديگرى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«إنَّ أعْظَمَ الْمَثُوبَةِ مَثُوبَةُ الْإنْصافِ‌

؛ برترين ثواب الهى ثواب انصاف است». [1]

نيز در حديث ديگرى مى‌فرمايد:

«الْإنْصافُ يَرْفَعُ الْخِلافَ وَيُوجِبُ الْإئْتِلافَ؛

انصاف اختلافات را برطرف مى‌سازد و موجب اتحاد صفوف مى‌شود». [2]

بالاخره در حديثى ديگرى مى‌فرمايد:

«عامِلْ سائِرَ النّاسِ بِالْإِنْصافِ وَعامِلِ الْمُؤْمِنينَ بِالْإيثارِ

؛ با ساير مردم به انصاف رفتار كن و با مومنان به ايثار». [3]

از حديث اخير مفهوم انصاف نيز روشن مى‌شود؛ انصاف آن است كه منافع خود و ديگران را با يك چشم ببينيم و ايثار آن است كه ديگران را با بزرگوارى بر خود مقدم بشماريم.

از حديث ذيل نيز مفهوم «انصاف» آشكارتر مى‌شود. امام صادق عليه السلام در اين حديث كه شرح جنود هفتاد و پنج گانه عقل و جهل را بيان مى‌كند، مى‌فرمايد:

«وَالْإنْصافُ وَضِدُّهُ الْحَمِيَّةَ

؛ يكى ديگر از لشكريان عقل انصاف است و ضد آن تعصب (درباره حقوق خويشتن) است». [4]

گاه بعضى تصور مى‌كنند كه اگر در بعضى از موارد انصاف را درباره ديگران رعايت كنند و به خطا و اشتباه اعتراف نمايند مقامشان در نظر مردم پايين مى‌آيد در حالى كه قضيه عكس است. امام باقر عليه السلام در حديثى از اميرمؤمنان عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود:

«ألا إنَّهُ مَنْ يُنْصِفِ النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ لَمْ يَزِدْهُ اللَّهُ إلّاعِزّاً

؛ كسى كه انصاف را در برابر مردم نسبت به خويش رعايت كند خدا بر عزت او مى‌افزايد». [5]

[1]. غرر الحكم، ح 9106.

[2]. همان، ح 9116.

[3]. همان، ح 9109.

[4]. كافى، ج 1، ص 21.

[5]. همان، ج 2، ص 114.