داريم كه در آنها سخن از يك رشته دستورات طبى و بهداشتى نقل شده از معصومين عليهم السلام است، گاه نيز اشاراتى از قرآن مجيد در آنها ديده مى‌شود؛ مثلًا امروز دانشمندان غذاشناسى آثار فوق العاده‌اى براى عسل قائلند و هرچه زمان مى‌گذرد خواص بيشترى براى آن در بهداشت و درمان بيمارى‌ها كشف مى‌كنند.

اين در حالى است كه قرآن مجيد در سوره «نحل» با صراحت مى‌گويد: «فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ» [1] و همچنين تعبيرات ديگرى كه پرده از روى مسائل بهداشتى و درمانى بر مى‌دارد؛ از جمله دستور معروف پيامبر صلى الله عليه و آله بر اين‌كه تا گرسنه نشده‌ايد غذا نخوريد و تا كاملًا سير نشده‌ايد دست از غذا بكشيد [2] كه در واقع ناظر به آيه شريفه‌ «كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا» است. [3]

بسيارى از دستورهايى كه در زمينه نوشيدنى‌ها و غذاهاى حلال و حرام وارد شده مربوط به تأثيرات خوب و بد آنهاست؛ تحريم شراب و مواد مخدر، تحريم گوشت حيوانات درنده، خوردن خون و گوشت مردار و ماهيانى كه در آب مرده‌اند و امثال اينها همگى ارتباط نزديكى با زيان‌هاى بهداشتى آنها دارد.

توصيه به خوردن ميوه‌ها و سبزى‌ها و دانه‌هاى غذايى ارتباط آشكارى با فوائد بهداشتى آنها دارد. روايات طبى نقل شده از پيغمبر اكرم و ائمه هدى عليهم السلام نيز با صراحت اين مسائل را بازگو مى‌كند.

درست است كه وظيفه دين و آيين، هدايت مردم به راه‌هاى راست و اعتقادها و برنامه‌هاى اخلاقى است و رسالت انبيا به عنوان طبيبان روحانى درمان انواع بيمارى‌هاى فكرى و اخلاقى است؛ ولى از آنجا كه طب جسمانى نيز رابطه نزديكى با طب روحانى دارد گاه به سراغ اين امور نيز مى‌رفتند. به بيان ديگر مسائل مربوط به سلامت جسم رابطه نزديكى با سلامت روح دارد ازاين‌رو

[1]. نحل، آيه 69.

[2]. بحارالانوار، ج 59، ص 290.

[3]. اعراف، آيه 31.