شجاعت در او پيدا مى‌شود.

جمله‌

«قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ»

نيز دليل بر اين كليت و عموميت است و در واقع امام عليه السلام آن را به عنوان درسى فراگير در مسير تحصيل فضايل تعليم داده است و اين همان چيزى است كه نه تنها علماى اخلاق، بلكه روانشناسان نيز بر آن اصرار دارند و آن را يكى از طرق رفع نقايص روانى مى‌شمارند.

راه ديگر براى تحصيل اين صفت مهم اخلاقى، مطالعه حالات علما و پيشوايان بزرگ مخصوصاً رسول اكرم و ائمه معصومين عليهم السلام است كه آنها چقدر در برابر افراد جسور حليم و بردبار بوده‌اند.

در حديثى كه از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در كتب شيعه و اهل سنت نقل شده مى‌خوانيم كه روزى مرد عربى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و (بدون مقدمه) عباى پيغمبر صلى الله عليه و آله را گرفت و به گردن پيامبر صلى الله عليه و آله انداخت و به شدت كشيد به گونه‌اى كه اثر آن روى گردن مبارك حضرت آشكار شد. سپس گفت: اى محمد! از آن مال خدا كه نزد توست چيزى به من بده. پيامبر صلى الله عليه و آله نگاهى به او كرد و خنديد (اشاره به اين‌كه اگر مالى مى‌خواهى راه آن اين كار نيست) سپس دستور داد چيزى به او بخشيدند (و از خود هيچ عكس‌العمل خشنى در برابر او ظاهر نساخت) و اين نشانه حلم فوق‌العاده آن حضرت است. [1]

در حديث ديگرى كه در مكارم الاخلاق‌ آمده مى‌خوانيم كه گاهى كودكان را خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌آوردند تا براى آنها دعا كند و مبارك باشند و يا نامى براى آنها انتخاب كند. پيامبر صلى الله عليه و آله كودك را مى‌گرفت و در دامان خود براى احترام به خانواده‌اش مى‌گذاشت و چه بسا كودك دامان پيامبر صلى الله عليه و آله را تَر مى‌كرد. بعضى از حاضران فرياد مى‌كشيدند، حضرت مى‌فرمود: آرام باشيد مانع وى نشويد، او را آزاد مى‌گذاشت تا بولش تمام شود. سپس به او دعا مى‌فرمود يا نامگذارى‌

[1]. صحيح مسلم، ج 3، ص 103؛ بحارالانوار، ج 16، ص 230.