كانَ لَهُ أجْرُ ألْفِ شَهيدٍ

؛ كسى كه از شيعيان ما مبتلا به مصيبتى شود و شكيبايى كند پاداش هزار شهيد را دارد». [1]

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم:

«ما مِنْ مُؤْمِنٍ إلّاوَهُوَ مُبْتلىً بِبَلاءٍ مُنْتَظِرٍ بِهِ ما هُوَ أشَدُّ مِنْهُ فَإنْ صَبَرَ عَلَى الْبَلِيَّةِ الَّتي هُوَ فيها عافاهُ اللَّهُ مِنَ الْبَلاءِ الَّذي يَنْتَظِرُ بِهِ وَإِنْ لَمْ يَصْبِرْ وَجَزِعَ نَزَلَ بِهِ مِنَ الْبَلاءِ الْمُنْتَظَرِ أبَداً حَتّى يَحْسُنَ صَبْرُهُ وَعَزاءُهُ‌

؛ هيچ فرد باايمانى نيست مگر اين‌كه به بلايى مبتلا مى‌شود و آنچه را انتظار آن مى‌كشد (اى بسا) از آن هم شديدتر است. هرگاه بر بلايى كه در آن است شكيبايى كند، خدا او را از بلايى كه انتظارش مى‌كشد بركنار مى‌دارد و اگر بى‌تابى نمايد بلاها يكى پس از ديگرى بر سر او مى‌آيد تا صبر و شكيبايى پيشه كند». [2]

در حديثى از امام هادى عليه السلام مى‌خوانيم:

«الْمُصيبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ وَلِلْجازِعِ اثْنانِ‌

؛ مصيبت براى انسان صابر يكى است و براى انسان ناشكيبا دوتاست». [3]

مضاعف شدن مصيبت افراد ناشكيبا از اينجاست كه ضربه‌هايى بر جسم و روح آنها وارد مى‌كند و آنها را در هم مى‌كوبد. كوتاه سخن اين‌كه همان‌گونه كه در گذشته نيز اشاره شد جزع و بى‌تابى افزون بر نوعى ناسپاسى در پيشگاه خدا، آثار بسيار مخرّبى روى اعصاب انسان دارد و او را گاه تا سر حد جنون پيش مى‌برد.

براى درمان جزع لازم است انسان توجه به مصائب اولياء الله در گذشته و مصائب دوستان و خويشان و بستگان كند كه هر يك به نوعى گرفتارند. به علاوه در آثار مثبت صبر و شكيبايى و آثار منفى جزع و بى‌تابى بينديشد. نيز به امورى بپردازد كه فكر او را به خود مشغول مى‌سازد و از مصيبت منصرف مى‌كند

[1]. بحارالانوار، ج 18، ص 94.

[2]. همان، ج 68، ص 94، ح 51.

[3]. همان، ج 79، ص 144.