خدا، تقويت آيين و دفاع از بندگان اوست.

تعبير به «اشدّاءِ الْباطل» سردمداران و نيرومندان آنهاست.

تعبير به «قتل» اشاره به هر نوع پيروزى بر آنها و خاموش كردن و از بين بردن نفوذ آنها در جوامع بشرى است.

غضب و خشم غالبا نكوهيده است، زيرا در آن حالت، انسان از مرز حق بيرون مى‌رود و دست به كارهايى مى‌زند كه سبب پشيمانى در عمر مى‌شود، ازاين‌رو در روايات اسلامى از امام صادق عليه السلام آمده است:

«الْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلُّ شَرٍّ». [1]

ولى گاه به سبب كارهاى خلافى كه انجام مى‌شود: آشكار شدن منكرات، غصب حقوق ضعيفان، تعرض به نواميس مردم، ايجاد ناامنى در جامعه اسلامى و غلبه هوا و هوس بر اجتماع، در چنين شرايطى انسانِ مؤمن، بيدار و غيور، خشمگين مى‌شود؛ نه خشمى زودگذر بلكه خشمى عميق و براى خدا و مى‌دانيم در حالت خشم تمام نيروهاى انسان بسيج مى‌گردند و گاه يك انسان معمولى قدرت چندين نفر را پيدا مى‌كند و آمادگى براى مبارزه با باطل حاصل مى‌شود.

به همين دليل قرآن مجيد خشمگين شدن موسى بعد از بازگشت از كوه طور و مشاهده گوساله‌پرستى بنى اسرائيل را به شكلى مثبت و كارى صحيح بيان كرده است. آنجا كه مى‌فرمايد: «فَرَجَعَ مُوسَى‌ إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفاً قَالَ يَا قَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْداً حَسَناً أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُّمْ أَنْ يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِّنْ رَّبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَّوْعِدِى»؛ موسى خشمگين و اندوهناك به سوى قوم خود باز گشت و گفت: اى قوم من! مگر پروردگارتان وعده نيكويى به شما نداد؟! آيا مدّت (جدايى من از) شما به طول انجاميد، يا مى‌خواستيد غضب پروردگارتان بر شما نازل شود كه از وعده من تخلّف كرديد؟!». [2]

[1]. كافى، ج 2، ص 303.

[2]. طه، آيه 86.