123 و قال عليه‌السلام طُوبَى‌ لِمَنْ ذَلَّ فِي نَفْسِهِ، وَطَابَ كَسْبُهُ، وَصَلَحَتْ سَرِيرَتُهُ، وَحَسُنَتْ خَلِيقَتُهُ، وَأَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَأَمْسَكَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَعَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَوَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَلَمْ يُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ.

امام عليه السلام فرمود:

خوشا به حال كسى كه در نزد خود كوچك (و متواضع) است (و در نظر مردم بزرگ و عزيز) و كسى كه كسب و كار او طيّب و حلال باشد و باطنش پاك و صالح، كسى كه اخلاق او نيكو باشد و اموال اضافى خود را در راه خدا انفاق كند و كسى كه سخنان زائد زبانش را نگه مى‌دارد و آزار او به مردم نمى‌رسد و آن كس كه سنت براى او كافى است و بدعتى از او سر نمى‌زند. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

همان‌گونه كه در اسناد حكمت 122 آورديم، اين كلام حكمت‌آميز و كلام پيش، هر دو از پيغمبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله نيز نقل شده است كه اميرمؤمنان على عليه السلام به مناسبت صداى خنده بلندى كه از شخص بى‌خبرى شنيد آن را بيان فرمود و چنان كه خواهد آمد سيّد رضى نيز به اين نكته توجه كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 110).