أَيْدِيهِمْ»؛ ولى آنها، به‌خاطر اعمال بدى كه پيش از خود فرستاده‌اند، هرگز آرزوى مرگ نخواهند كرد». [1]

همچنين در آيه بعد نيز مى‌فرمايد: «يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَنْ يُعَمَّرَ»؛ (تا آن‌جا) كه هر يك از آنها آرزو دارد هزارسال عمر به او داده شود؛ در حالى كه اين عمر طولانى او را از كيفر (الهى) باز نخواهد داشت». [2]

9. « (از كسانى مباش كه) هرگاه بيمار مى‌شود (از اعمال زشت خود) پشيمان مى‌گردد و اگر تندرست باشد احساس امنيت مى‌كند و به لهو و لعب مى‌پردازد»؛

(إِنْ سَقِمَ ظَلَّ نَادِماً، وَ إِنْ صَحَّ أَمِنَ لَاهِياً)

. آرى آنها به هنگام بيمارى چون چهره مرگ را در نزديكى خود مى‌بينند، ندامت به آنها دست مى‌دهد و به فكر توبه از گناه و جبران اعمال سابق خويش مى‌افتند؛ اما همين كه از بستر بيمارى برخاسته و تندرستى به آنها باز گشت آن حالت به كلى زائل شده و خود را در هاله‌اى از امن و امان مى‌بينند و به لهو و لعب مشغول مى‌شوند. اين فراموشكارى سريع و تناقض در دو حال نزديك به هم نيز نشانه سطح فكر كوتاه آنها و ضعف ايمان ايشان است.

خداوند انسان را در زندگى گرفتار مشكلات و مصائب و بيمارى‌ها مى‌كند تا به آنها هشدار دهد از خواب غفلت برخيزند؛ اما افسوس كه اين بيدارى براى بسيارى از مردم زودگذر است. هنگامى كه آن مشكلات برطرف مى‌شود بلافاصله در خواب غفلت فرو مى‌رود.

10. « (از كسانى مباش كه) به هنگام سلامت خودخواه و مغرور مى‌شود و به هنگام گرفتارى نااميد مى‌گردد»؛

(يُعْجَبُ بِنَفْسِهِ‌ [3] إِذَا عُوفِيَ، وَيَقْنَطُ إِذَا ابْتُلِيَ)

.______________________________

(1). بقره، آيه 95.

(2). بقره، آيه 96.

(3). «يُعجَب بنفسه» به صيغه مجهول است، زيرا در لغت «أُعجِبَ بِنفسهِ» به صورت مجهول مفهومش اين است كه خودپسند و مغرور شد.